Cienie

Ucieczka

- Jeszcze raz, dzieciaku - przerywa mi Bérnat. - Nada uciekła, tak? I myślisz, że jest wilkołakiem?

- Tak. Najpierw wybiegła. Jej oczy były czerwone jak u bestii. Gdy wyjrzałem przez okno, to mogę przysiąc, że widziałem białe futro.

Bérnat drapie się po brodzie. W salonie zebrali się wszyscy pełnoletni domownicy. Mátyás siedzi w swoim pokoju i pewnie już zasypia.

- To nieco komplikuje sprawę, kurna - rzekł w końcu gospodarz.

- Ano troszkę - przytakuję.

Gdzieś głęboko w jednej z szuflad leżą sponiewierane kartki. Na razie udało mi się ułożyć je chronologicznie. Mam zamiar sam je przeczytać, zanim zdecyduję, czy podzielić się z tym łupem z resztą.

- Wiesz, gdzie ona może być? Mówiła co coś?

- A dlaczego miałaby mówić? - Sam fakt, że Nada mogłaby powiedzieć mi cokolwiek, wydaje się absurdalny.

- No wiesz. - Bérnat wzrusza ramionami. - Często z tobą rozmawiała. Poza tym jesteście w tym samym wieku, a ty jesteś przystojnym chłopcem i lubisz patrzeć na ładne dziewczyny.

Prawie wypluwam herbatę. Czuję, jak na moje policzki wpełza niechciany rumieniec.

- Co ty sugerujesz? - sapię oburzony. - Wcale nie rozmawiałem z nią więcej niż inni.

Bérnat podnosi ręce w obronnym geście.

- Dobra. Wybacz, dzieciaku.

- Zresztą, co zamierzacie z nią zrobić, gdy ją znajdziecie?

Perspektywa zabicia Nady, nawet jeśli jest wilkołakiem, wydaje mi się dosyć przerażająca. Właściwie zabijanie jakichkolwiek wilkołaków nie jest ekstra. To w końcu także są ludzie.

- Nie wiemy - mówi Bérnat i siada na fotelu.

Ojciec kiwa głową, a matka nadal wpatruje się w ogień. Nigdy nie mówiła za dużo, a szczególnie, gdy nie widziała takiej potrzeby.

- A wy? - zwracam się do ojca. - Mamo?

Mężczyzna, który dał mi życie, nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie. Jestem pewien, że ten poważny biznesmen, ciągle zajęty pracą, gotuje się w środku, siedząc wciąż w tym samym miejscu i to jeszcze cały czas ze swoją rodziną. Nie może zamknąć się w gabinecie i przez większość czasu udawać, że nas nie ma.

- Nie zabijemy jej, dopóki nie będzie stanowiła zagrożenia, jeśli o to ci chodzi. - To mama mi odpowiada. - Prawda, panie Féjer?

- No, zobaczymy, jak to z nią będzie. Nie wiem, dzieciaku, co zrobimy. Naprawdę.

- Mogę już iść?

Nie czuję się na siłach, by prowadzić dalej tę dyskusję. Wstaję i patrzę na Bérnata. On tylko kiwa głową.

Powolnym krokiem udaję się do mojego pokoju. Cienkie zasłony wpuszczają stłumione światło księżyca. Kładę się na łóżku.

Na stoliku obok leżą kartki z pokoju Nady. Większości z nich nie rozumiem, bo są w cyrylicy. Teraz wiem, skąd wziął się jej wschodni akcent.

Zdołałem poukładać je w miarę chronologicznie. Podzieliłem je na te zapisane po rosyjsku i węgiersku.

Pożółkłe kartki są lekko nadszarpane. Widocznie jest to jedyna rzecz, której nie zniszczyła do końca.

Nie mam pojęcia, skąd mogła je wziąć. Do domu Bérnata przyszła naga. Widocznie bywała w nim rzadziej niż sądziłem.

Biorę do ręki pierwszą kartkę. Jest sprzed około roku, a przynajmniej tak pokazuje data i lekko wyblakły tusz.

Początkowo mam opory przed naruszaniem prywatności Nady, ale pokusa dowiedzenia się czegoś więcej jest większa.

Spijam łapczywie koślawe litery, gdy słowa same lgną do mnie.