Evlerinin küçük balkonunda hepimiz doluşmuş oturuyorduk. Çaylarımızı yudumlarken kapı çaldı. Nimet Abla gelenleri epey seviyor olmalıydı ki sevinçli bir ses tonuyla " aa hoşgeldiniz" diye bağırdı. İçeriye Nimet Abla yaşlarında bir bayan ve tahminimce benim kadar olan bir delikanlı girdi.
" Cümleten iyi akşamlar" dedi bayan.
Hasan Amca " oo hoşgeldiniz hadi içeri girelim burası hepimizi almaz." dedi.
Meraklı bakışlarımdan anlamış olmalı ki bayan, " Demek kızımız bu " dedi hafif bir tebessümle.
" Merabalar efendim ben Niran"
" Hosgeldin canım ben de Canan, bu da oğlum Gökhan"
Ev halkı onları çok seviyor olmalıydı. Onlar gelince neşelenmişlerdi.
Misafirler gittikten sonra etrafı toplarken Nimet Abla' ya sordum.
" Ablacığım epey iyi anlaşıyorsunuz sanırım"
" Evet, Canan'ı çok severim. Bizim hemen dibimizdeki evde oturuyorlar.
Bir oğlu ve bir kızı var. Oğlunu gördün işte Gökhan. Lise son sınıfta. Bir de kızı Gökçe var orta son'da. Birbirimizin en zor günlerinde yanında olduk. Ne çok şey paylaştık." diye iç geçirdi.
" Ne güzel. İnsanın böyle güvenebileceği insanların hayatında olması çok güzel."
" Eminim tanıdıkça sen de seveceksin. Hadi ben yatıyorum artık. Yarın işe gideceğim. Sizde çıkıp dolaşın biraz. Geldiğinizden beri eve tıkılıp kaldınız."
" Peki ablacığım, iyi geceler."
...
Ertesi gün Nimet Abla'yı işe bıraktıktan sonra ben, Hatice Teyze ve benim canım birlikte Isparta'yı dolaştık. Çarşının dört bir yanı gül kokuyordu. Gül kolonyaları, gül sabunları... Bana güllerle süslenmiş bir toka aldılar. Hatice Hanım'la aralarında olan gerginlik bana da yansıyordu. Tüm gezmeyi zehir etmişlerdi diyebilirdim.
Eve geldiğimizde daha 1 saat bile oturmadan Hasan Amca'dan hep birlikte dışarı çıkma fikri geldi. Metin Abi gelmek istemedi. Metin Abi hepsinin içinde en değişikleriydi. Yani böyle, saf bir insandı. Kendi halindeydi ama iyi anlaşıyorduk. Israrlar üzerine o da bizimle geldi. Birlikte biraz şehri turladıktan sonra, dondurma alıp oturduk. Durun hep birlikteyken bir fotoğraf çekilelim dedi arkadaşım :) Evet, artık ona arkadaşım diyordum. Bu bizim için güzel bir aşamaydı.
Yoldan geçen birine fotoğrafımızı çekmesi için rica etti. Ortada Hasan Amca ve Hatice Teyze, Hatice teyzenin yanında ben ve yanlarımıza da arkadaşım, Nimet Abla ve Metin Abi geçtiler." Gülümseyiiinn" dedi çeken adam. Ardından Nimet Abla, " Hatice Able bir de sen çeker misin bizim fotoğrafımızı?" dedi sanki onu fotoğraf karesinden çıkarmak istercesine. Hatice Teyze bozuntuya vermezcesine kalktı. İnat yapar gibi o da " Gülümseyiiinn" diye bağırdı.
İşte bu bizim ilk aile fotoğrafımızdı...
