Koskoca İstanbul'da koskocaman bir kampüsün içinde tıpkı 3 yıl önce Afyon'da olduğum gibi şimdi de bir sürü insanın içinde yapayalnızdım. Keşke yanımda olsalardı diye iç geçirdim lakin şöyle de bir gerçek vardı. Gerçek ailemle aynı havayı soluyordum an itibariyle. Onlarla aynı şehirde yaşamaya başlıyordum tabii hala burdalarsa. Annemi bilmem ama babam kesinlikle hala buradadır. Asla düzenini bozup başka bir yere gitmezdi o domuz. Bir çok kişide olduğu gibi ben de şaşkın şaşkın etrafa bakarken bir kızın bana doğru yaklaştığını gördüm. Kalabalığı yararak tek başına yürüyordu o da.
Aman Allah'ım Simge'ydi bu. Evet kesinlikle Simge'ydi.. Aradan 3 yıl geçmesine rağmen nerede görsem tanırdım o kıpır kıpır bakan gözleri. Simgeee , Simge diye bağırarak yanına doğru koşmaya başladım. Beni gördüğü an " Nirannn, Niran sen misin? Gözlerime inanamıyorum!" diyerek sıkı sıkı sarıldık.
" Canım kardeşim benim Allah'tan başka bir şey istesem olacakmış. Burada ne kadar yalnızdım bir bilsen."
" Bende, bende canım.."
" Hangi bölüm de okuyorsun?"
" Fizik Tedavi"
" İnanamıyorum Simge. Ben de!! Demek yıllardır istediğin amaca ulaşabildin."
" Seni o kadar çok özlemiştim ki telefonunda yoktu."
" Ben de seni çok merak ettim ama işte.. Mehmet? Mehmet nasıl?"
" İyi, iyi onlar Afyon'da. Liseye geçti."
" Okulun yurdunda mı kalıyorsun yoksa?"
" Evet canımın içi bendeee"
...
Akşamüstü direk yurda döndük ve aşağıda oturduk. Odalarımız aynı değildi ama aynı kattaydı.
" Yanımda senin olman iyi buraya ilk defa geliyorum. Ne de olsa sen İstanbullusun" dedi gülümseyerek.
" Amaan Simge ne İstanbullusu? 5 yıldır gelmiyorum buraya. Ayrıca onlarla karşılaşmaktanda çok korkuyorum. Evimizin olduğu semte asla ve asla ayak basmayacağım."
" Olacağı varsa olur Niran. Artık 4 yıl buradasın."
" Boşver onları. Hem belki tanımam bile!" dedim kendi dediğime kendim de inanayarak.
" Saçmalama tanımaz olur musun hiç."
" Haklısın bana bunları yapan insanları nasıl unuturum? Aman sen boşver onları iyi ki yanımdasın canım arkadaşım.."
