O an kendimi kaybetmiştim. Inanilacak türden bir şey değildi bu.
" Alo abi noldu?"
"Niran Niran.."
" Abi konuşsana!"
" Abim öldü Niran"
" Neee?"
" Meğer kansermiş kızım o yüzden buraya gelmiş. Dün akşam aniden fenalaştı. "
Bu sözler den sonra sanki duyma algılarım kapanmıştı.
Ne demek öldü? O ölemez diye düşündüm. 15 yıl öncesine kadar her şey film şeridi gibi gözümün önünden geçti.
Beni 7 yıl önce bırakmıştı ama şimdi temelli gerçek anlamda bırakmıştı. Hakkı var mıydı buna? Benim bir zamanlar şu hayattaki her değerli varlığımın bir anda bırakıp gitmeye hakkı var mıydı beni ? Çok canım açıyordu. Dayanamadım ve " Hayır" diye haykırdım. ..
6 ay sonra...
Gözlerimin morluğu gecmiyordu ve cok zayıflamıştım. Elimde ki fotoğrafına bakarken abim geldi.
" Niran?"
" Gel abi"
" Bırak artık onu"
Hızlıca içimi çektim .
" Alışamadım abi keşke hiç dönmeseydi de yeter ki hayatta olsaydı"
Başımı alıp göğsüne bastırdı. Cenazeden beri hicbirimizin tadı tuzu yoktu aylardır. Onu da Hasan Amca'nın yanına defnetmiştik. Birbiriyle kavga ettiği için evi terkeden iki insan şimdi yanyana yatıyordu. Hem de aynı sebepten. .
Abim artık Istanbul'a bizim yanımıza gelmişti. O da ölünce tamamen yalnız kalmıştı. Ablam ise arada bizim yanımıza gelip gidiyordu. Ablam her ne kadar bu durumdan memnun olmasa da yapacak başka bir şey kalmamıştı. Hasan Amca'nın da dediği gibi hala küçük bir kız çocuğu gibiydi. Evli olmasına rağmen Isparta'da onu yalnız başına bırakmamızdan şikayetçiydi. . Tıpkı eskisi gibi.. Sanki başa dönmüştük. Bu durumdan en çok memnun olanlar ise çocuklardı. . Dayıları tekrar yanındaydı. Bir daha hiç ayrılmak üzere tekrar birlikteydik...
Hasan Amca, Hatice Teyze,Yelda, Nimet, Metin, Doğa, Ege, Funda, Kenan, Bülent, Neslihan, Reyhan, Nazım, Nalan, Çiğdem, Burcu... Bunların hepsi bizim hayatımızda rol alan insanlardı.
Hepimiz hayatta iz bırakırız. Kimini bilerek kimini bilmeyerek. .. Hayat bıraktığımız izlerin hepsine sahip çıkar, saklar.. Izlerimiz birbirinin üzerine birikir. Biz bilmesekte görmesekte. ..
Bu hikaye eksik kalsın.. Onca yaşanan acının ardından yeni bir aşk yaşamayamazdım ki. . Kaç sevda geçse de yüreğimden bu yıkıntıları onaramazdım. Iste benim tüm hikayem...
Ve bu hayat hikayesinin belki de baş kahramanı.. Biz geç kaldık birbirimize. Istesekte dönemeyiz ki gençliğimize. . Istersen hiç baslamasın demiştim sana yıllar önce. .
Şimdi elimde 13 yıl önce Isparta da çarşıda çekildiğimiz ilk fotoğrafımız var. Bu insanların abim ve ablam hariç hepsi hayatımdan çıktı. Ama ölerek ama giderek...
İsmini tanıştıktan aylar sonra öğrendiğim.. Arkadaşım, sırdaşım, destekçim, meleğim, SEVDIGIM. ..
Benim aylarca ısimsiz melek olarak tanımladığım insan, şimdi gerçekten melek oldu.. Isimsiz melegim..AYTAÇ'ım... O artık hiç yoktu, olmayacaktı..
Bir zamanlar kendime bir söz vermiştim. Kimseler üzemeyecekti beni, herkes saygı duyacaktı, herkes imrenecekti, en büyük düşmanım bile gün gelip benden merhamet dilenecekti, bir daha hiç kimse sevdiğimi almayacaktı benden..
Ben güçlü olacaktım, ben cesur olacaktım..
Kendime verdiğim bütün sözleri tuttum ama bedelinin bu kadar ağır olacağını nerden bilebilirdim ki?
Hayat, artık merhamet et bize...
SON...
