" Ne oluyor?"
"Nolur nolur açmayın kapıyı kocam bu öldürür beni" diyordu korkuyla kapıya bakıyordu.
" Iyi ya işte biz de kurtuluruz senden!" diyerek ablam hızla kapıya yöneldi.
"Açın kapıyı yoksa kıracağım" diye bağırıyordu dışarda ki adam.
Ablam hızla kapıyı açtı ve adam bir hışımla içeri daldı. Kadının saçlarına yapıştı.
" Sana bir daha buraya adım atmayacaksın demedim mi!!" diye bir tokat yapıştırdı.
Bir dakika.. Ben bu adamı bir yerden tanıyordum. Onlar kavga ederken ben beynimi hatırlamak için zorluyordum. Evet bu adam Istanbul'da arabasına bindigim adamdı. Beni hatırlamamıştı sanırım yada sinirden dikkat etmemişti. Dünya ne kadar da küçüktü. Dehşetle onlara bakıyordum. Abim ablamı uzak tutmaya çalışıyordu ama ablam avazı çıktığı kadar bağırıyordu.
" Şerefsiz herif rahat bırak beni!"
"Bana bak Reyhan sana buraya gelmeyeksin dedim gel-me-ye-cek-sin" diye var gücüyle hırpalıyordu. Gözü ablama ilişincede seni gebertemedim mi dedi.
Ablam çılgına dönmüş gibi saldırmaya çalışıyordu ama abimde bir o kadar onu tutuyordu.
" Sizin gibi pislikler bu eve giremez! Ikiniz de defoluunn! !"
Adamında gözü dönmüş gibi kadina vuruyordu.
"Senin bacaklarını kırdık hala rahat durmuyorsun! !!"
" O da senin yüzünden uğursuz!"
Abimin tepkisizligi beni korkutuyordu. Çocuklar sesleri duyup karşımıza dikilmiş bile.. Hemen yanlarına gittim.
"Anne bunlar kim?"
Adam Reyhan'a tokat attıkça çocuklar korkuyla bacaklarıma sarılıyorlardı. Adam evden çıkarmak için zorluyordu ama Reyhan çıkmıyordu. Abim ablamı bir bıraksa bir kere de ikisini de boğacaktı. Ortalık iyice karışmışken annem geldi. Saçları yine dağılmış, pijamalı bir şekilde o da yanımıza dikildi. Şaşkınlıkla o da bakıyordu. Bir adım onlara yaklaştı. Hemen kolunu tuttum ama elimi ittirdi. Kendini bilmeden yapıyor sandım ama öyle değilmiş. Hüzün ve şaşkınlık karışık bir sesle,
" Nazım" dedi...
