EYLÜL Songül yemeğe çağırmıştı, akşam hepimizi evine bekliyordu. Arayıp haber vermişti.Aslında bunların hepsinin Zehra abladan kaçış olduğunun farkındaydım ama nereye kadar kaçacaktı ki?
Okulda hepimiz bir kafede buluşmuştuk, en son Güney geldi...
Güney: arkadaşlar, karımla sizi yemeğe bekliyoruz, itiraz yok geliyorsunuz
Güney : Cemreye de öğret o zaman, lazım olur ilerde...
Prenses yemek yapamaz ki... Serkan elini sıcak sudan soğuk suya sokturmaz... Serkanın kısıtlı imkanlarına rağmen kaç defa Cemreyi taksiyle evine götürüp getirdiğini duymuştum...
Cemre : olur, öğrenirim ben de
Benden öğrendiklerini ona mı öğreteceksin Serkan?
Güney : ayrıca sen neden burdasın oğlum? Dersin yok mu? Gitsene fakültene
Serkan: sevgilimi görmek için geldim kardeşim... oldu mu kardeşim...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eylül: aaa lütfen...
Güney : aaa çok pardon...
Cemre bana göz devirdi ama aldırmadım. O benim gözümün önünde eski sevgilimle el ele göz göze gelip nispet yapması batmıyodu da benim lafım mı batacaktı? Zaten yüzsüzlükleriyle benim laflarımın onlara dokunacağını zannetmiyorum...
GÜNEY Zehra ablanın lafları, Melek'in ağlayıp durması, Sedef dururken benim karımın çalışıp didinmesi çok ağrıma gidiyor, eve gelince de sinirlerim bozuluyordu. Artık huzurumuz kalmamıştı. Songül de bunu farkediyordu, akşam için herkesi çağırıp birkaç saatliğine de olsa Zehra ablayı umursamamak istiyordu, ben de ona hak verdim. Ama buna geçici değil, kalıcı çözümler bulmalıydık. Zehra abla kızlarını da alıp bizim evden gitmeden bu iş olacak gibi değildi...
Eve gelip karıma yardım etmek istedim. Zehra abla ve Sedef de tam tahmin ettiğim gibi ayaklarını uzatıp çekirdek çitleyerek televizyon izliyordu. Oysa benim karım işten gelir gelmez dinlenmeden yemek yapmaya girişmişti. Ama ben ne yapacağımı biliyordum... bu iş bu akşam bitecekti, kararlıydım...
İlk gelenler Kader Eylül ve Meral olmuştu, yardım için gelmişler...
Kader : yardıma geldik kardeşim
Songül : ne gerek vardı kızlar, ben hallediyorum
Eylül: noolcak, yaparız hemen
Güney : iyi yaptınız kızlar. İşten geldi, tüm gün ayakta ütü basıp durdu, bir oturmadan yemek yapmaya girişti, yardım eden de yok ki...
Zehra : bana laf mı sokuyosun sen? Ben lohusayım lohusa! Minicik bebeğim var benim, ona bakıyorum, yoruluyorum tüm gün. Tam uyumuşken şurda ayağımı uzatıp dinleniyorum çok mu ya?
Sedef : tamam anne, dur ben yardım ederim
Zehra : otur kız, bırak, onların misafiri, bizim değil
Kızlar göz devirip mutfağa geçti. Meralle biz sofrayı kuruyorken, iki tabak fazlayı yeniden içeri kaldırdım. Madem onların misafiri olmadığı için yemek hazırlamaya yardım etmemişlerdi, o zaman bu yemeklerden yemeyeceklerdi. Gitsinler, dışarıda ne yemek istiyorsa yesinler...
Eylül sofraya bakıp şaşırdı. Tek tek tabakları sayıyordu yeniden...
Eylül : ee Güney, iki tabak eksik var burda. Yanlış mı sayıyorum?
Güney: yok, doğru Eylülcüm
Eylül: ee kim gelmiyo? Taze çiftimiz mi yoksa?
Güney: yok, herkes gelicek... birazdan anlarsınız, sabredin...
