Dayan Yüreğim

5

EYLÜL
Güney artık patlamıştı, bir yerde bunun olacağı belliydi zaten. Songül'ün anlattıklarına göre zaten Zehra abla yüzünden huzurları kaçmıştı. Güney onunla vakit geçirmek isterken, Zehra abla ve kızları evi işgal etmiş durumdaydı...

Ayrıca Songül'ün sınav parasını Zehra ablanın izinsiz kullanmasını düşününce pek de haksız sayılmazdı...

Eylül: Güney, biraz sakin ol, bak çocuk da uyuyormuş...

Güney : sen karışma!

Güney öyle bağırınca sustum. Sinmiştim...

Songül : sakin ol biraz Güney. Otur şuraya, bunları arkadaşlarımızın yanında mı tartışıcaz?

Kader : biz kalksak mı artık?

Songül : daha yeni geldiniz kızım... nereye?

Meral : bence de canısı, biz gidelim, hem yine geliriz, noolucak ki?

Ben de kafamı salladım, dışarı çıktık. Kimse tek kelime etmiyordu...

Serkan : yalnız bırakmasa mıydık? Çok fena kavga ediyorlardı...

Kader : Güney'i görmedin mi? Tek kelime etmemize izin vermedi, daha karışmamız doğru olmazdı bence...

Meral : ay çok sinirliydi... birşey yapmaz dimi Songüle?

Eylül: oha Meral! Güney öyle biri mi? Tamam biraz sinirli ama karısına el kaldıracak kadar da değil... Songülü ne kadar seviyo, bilmiyo musun?

Kader : o iş belli olmuyo canısı... ne aşklar bitiyo...

Eylül: ne olursa olsun, Güney Songüle asla el kaldırmaz

Serkan : Eylül haklı... kardeşim asla böyle birşey yapmaz... en fazla çıkar bize gelir...

Cemre : evet evet... aşkım Güney size gelirse ararsın beni...

Serkan: mutlaka canım...

Kızlarla önden yürüyüp hızlı hızlı yurda gitmeye başladık...

Serkan : beklesenize kızlar, karanlık oldu, tek başınıza gitmeyin yurda, birlikte yürüyelim...

Meral : merak etme canısı, biz benim dedişkomun arabasıyla götürürüm kızları... sen de sevgiline eşlik et, aman kurtlar kapar falan... maazallah

Yaptığı çocukçaydı ama güldüm...

Cemre : eh tamam biz de gelelim o zaman... sen de yurdun ordan yürürsün aşkım

Serkan: olur... farketmez

Meral kapıları açtı, Kader çoktan arka koltuğa oturmuştu bile. Ben de yanına geçtim. Serkan da yanımıza geçmeye çalışıyordu ki Cemre onu resmen öne doğru itekledi...gülmemek için kendimi zor tuttum...

Kader : aman arkada yemedik sevgilini...

Cemre : ne alakası var Kader? Arkada sıkışacak Serkan, ondan dedim... yoksa ben de burda oturmaya meraklı değilim de...

Meral : inebilirsin canısı... Serkan seni memnuniyetle yurda bırakır zaten... bizle gelmek isteyen sendin

Cemre : uzatma Meral, gidelim mi artık? Neriman hanımın dırdırını çekmeyelim sonra... geç kalırsak neler neler der şimdi...

Kader : ay evet Meral... hadi

SONGÜL
Evet, Güney haklıydı ama bu gece, arkadaşlarımızı çağırdığımız bir gecede bunu yapması şart mıydı? Biraz dişini sıksa olmaz mıydı? Mahvolmuştu akşamımız...

Arada kalmaktan nefret ediyordum. Ulan Güney benim kocamsa, Zehra abla da rahmetli babamın karısıydı, onun emanetiydi... tamam ona ben de bayılmıyorum ama Zehra abla aynı zamanda benim kardeşimin annesiydi... evet uyuzdu, fırsatçıydı... hatta çoğu zaman bize yarardan çok zararı dokundu... aramıza giriyor, kocamla aramı da bozuyor ama o benim kardeşimin annesi... yeni doğum yapmış, iki çocuklu bir kadın...

Güney'in bu tepkisi kesinlikle haklı bir tepki. Ben iş yerinde köpekler gibi çalışıyorken onu hep ayaklarını uzatıp dinleniyorken buluyordum. Sedefi de hiç ders çalışırken görmüyordum, annesiyle kadın programları izliyordu her gün. Ama naapıyım? Zaten onlar olmasa bile bu işe gidecektim, Güney okula gidiyorken çalışamazdı. Mecburdum...

Güney: birşey demeyecek misin?

Songül : haklısın Güney.. ne diyeyim... ama şimdi şart mıydı? Baksana hepsi gitti... bu gece güzel olacaktı, gülecektik eğlenecektik... arkadaşlarımızla normal bir gece geçirecektik...

Güney: çocuklu kaynana ve hiçbir işe yaramayan üvey baldızımla ne kadar normal bir gece geçirebileceksem...

O sırada Melek ağladı... Zehra abla oturuyordu, ben ise Güneyle ayakta dikiliyordum hala...

Zehra : kız, ayaktayken bi baksana kardeşine...

Güney bana bir bakış attı, benim Melek'e bakmaya gidinceği anladığında da gözlerini devirdi, ben odaya gittiğimde gürültülü bir şekilde çarpılan kapı sesi haricinde birşey duymadım...