Dayan Yüreğim

34

SERKAN

Ozan Demir...sosyal medya hesabını bulmuştum hemencecik... zengindi bu Ozan denilen herif... hem de baya zengin. Yatlar, arabalar, fazla süslü partiler... gerçi bir zamanlar biz de böyleydik, taa ki batana kadar. Gerçi yakın bir zamanda öğrendim ki o para zaten bizim değil, Cemre'ninmiş. Benim sevgilim Cemre... aylarca onun parasını yemişim bilmeden...

Ozan ve yanında ufak bir çocuk olan bir fotoğrafa rastladım, çocuk taş çatlasa 4-5 yaşlarındaydı, kardeşiydi herhalde. Ama baya da bir yaş farkı vardı demek ki...

Sonra bir habere rastladım ve şok oldum. Ozan, daha gençken, belki de bizim yaşlarımızdayken kucağında bir çocukla görüntülenmişti, haberde de o çocuğun Ozan'ın oğlu olduğu yazıyordu.. Oğlu.. demek ki bu Ozan denilen herif evliydi, ya da evlilik dışı bir ilişkisi vardı... ve Eylül bunu bilmiyordu... ama öğrenecekti...

Huzurlu bir şekilde uyuyacaktım bu gece... fazla huzurlu, rahatlamış...

EYLÜL

Songül'ün söylediklerine inanamıyordum. Güneyle şok olmuş halde birbirimize bakıyorduk. Nasıl böyle bir şey düşünebilirdi ki? Kardeşiyim ben onun.. yaşadığımı ona nasıl yaşatırım? Ki onlar sevgili bile değiller... evliler evli...

Sonra aklıma bir şey geldi..

Eylül : Songül... Cemre buraya geldi mi? Ya da seninle konuştu mu hiç?

Songül : evet geldi bugün.. biraz konuştuk. Şimdi neden soruyorsun bunu?

tabii ki o gammazladı bizi.. ama olayı evire çevire, yalan dolanla...

Güney : nasıl tahmin edemedim bunu...

Eylül : bak Songül.. Güney benim sadece arkadaşım, ya Allah aşkına senin kocan benim başka neyim olabilir? Ders çalışıyoruz, havadan sudan konuşuyoruz ama sadece o kadar.. düşündüğün ya da ima ettiğin şey mümkün değil tamam mı? İçin rahat edecekse bir daha konuşmam da, derste de ayrı ayrı otururuz.. eğer istediğin buysa yaparım. Ama ben sana yaşadığımı yaşatamam ki Songül.. bunun ne kadar berbat bir şey olduğunu tahmin bile edemezsin.

Güney : bravo yani Songül.. ona mı inandın gerçekten?

Songül : ben... kusura bakma Eylül.. ben gerçekten kendimi iyi hissetmiyorum...çok saçmaladım..

Güney : hem de nasıl saçmaladın..

Songül : Eylül.. Eylül kardeşim ne olur bir şey söyle..

Eylül : ne diyeyim ki Songül.. gittin ona inandın.. benim bunu yapabileceğimi gerçekten düşündün.. ne diyebilirim ki?

Songül : özür dilerim Eylül.. gerçekten o söyleyince inanmadım ama... birden çıkıverdi ağzımdan. Bu aralar kendimi hiç iyi hissetmiyorum, düşündüğüm o kadar şey var ki...

Eylül : ben gitsem iyi olucak sanırım

Songül : hayır hayır.. lütfen gitme. Zaten bir türlü fırsat bulamıyoruz görüşmeye, noolur gitme..

Eylül : başka zaman gelirim.. ama şimdi gideyim...

Kapıya doğru gittim...

Eylül : bilesin diye söylüyorum, kimseyi unuttuğum yok, her gün birlikte olunca o ihaneti unutmak biraz zor oluyor.. ve mutluyum evet. Çünkü atlatıyorum.. kötü bir şey mi bu?

Songül : hayır hayır.. tabii ki değil..

Eylül : bu arada.. sevgilim var.. senin sevdiğin adama bakmam yani..

Ve çıktım...

SONGÜL

Bozuldu işte.. bana darıldı. Darılması normal.. ne yapacaktı? Olsun kardeşim mi diyecekti? Ve sevgilim var dedi... kimdi bu?

Songül : ne?! Eylül! sevgilim mi var dedi?

Güney : evet.. o mekanın sahibi olan adamla çıkmaya başlamışlar..

Songül : sen de bana böyle bakma Güney.. ne yapabilirim? İyi değilim.. gerçekten değilim. Kafam o kadar dolu ki...

Güney : ne olabilir ki? Yani seni bu kadar iyi hissettirmeyecek ne derdin var Songül? Sana bu ihtimali, benim seni aldatacağımı düşündürecek kadar... üstelik Eylülle!

Songül : ulan bir de soruyorsun! Şimdi mi soruyorsun bunu? Kaç gündür ne halde olduğumu görmüyor musun?

Güney : fark etmedim.. anlatmıyorsun ki! her zaman ki bir başına halletmeye çalışıyorsun.. gururlusun ya sen.. derdini kocana bile anlatmıyorsun...

Songül : İstifa ettim mesela. Sonra kocam yüzüme bile bakmıyor ama başkalarına gelince kahkahalarla gülüyor.. arkadaşlarıyla dışarı çıkıp sarhoş oluyor, evin yolunu zor buluyor.. bir de bakmak zorunda olduğum, evden atamadığım ve katlatmak zorunda kaldığım bir üvey annem var. Daha sayayım mı?