Dayan Yüreğim

67

GÜNEY
Okula gittim ama bizimkilerde bir hal vardı, artık eskisi gibi ortak kafede buluşup konuşmuyorduk, Meral ortalarda yoktu, Serkan sürekli hasta ya da yorgun olduğunu söyleyip okulu ekiyordu, normal değildi bu durum. Cemre de hastaymış... Eylül bir gelip bir kayboluyordu zaten. Ama o gün Mert, Kader ve Eylül'ü bulmuştum, oturmuş konuşuyorduk...

Güney: kızlar diğerleri nerde? Ne zamandır tam kadro toplanamadık...

Kader : Meral depresyona girdi galiba... günlerdir evde tıkılıp kaldı. Cemre de... şey, yorgun biraz

Eylül: ajansta çalışıyor ya...

Güney : anladım. Serkandan da haber yok, hastayım, yorgunum diyor ama bir haller var onda da

Kimse cevap vermedi... demek ki onlar da bilmiyordu...

MERT
Günlerim çok kötü geçiyordu, Songül yoktu, Meral boşu boşuna üzülmüştü. Günlerdir Songül'ü görememiş, çok özlemiştim. Hep beraber oturuyorken Kader, Songülden konu açınca pür dikkat onları dinledim...

Kader : ay Songül naapıyo? Kardeşimiz nasıl? İyi mi?

Güney : iyiyiz Kadercim... çok iyiyiz. Zehra abla gittiğinden beri öyle huzurluyuz ki, karşan yok, evde bağıran çağıran yok. Hatta geçen gün bunu konuştuk Songülle, ev fazla bile sessizdi

Eylül: ya canım kardeşim benim... sonunda mutlu oldunuz. Evlendiğinizden beri bir rahat edememiştiniz

Güney : aynen Eylülcüm, öyle rahatız ki... hatta Songül'e bebek istediğimi söyledim.

İçtiğim çayı püskürttüm!

Mert : oha! Ne?! Bebek mi?

Güney : aynen... tatlı tatlı, kıvır kıvır saçlı bir kız olsa mesela... benden çok güzel baba olur bence dimi?

Eylül: yaa... ne güzel olur... peki Songül ne diyor bu işe?

Güney : ne diyecek, Songül bu, hemen karşı çıktı... " ne saçmalıyosun sen Güney? Daha çok erken" aslında hiç de erken değildi ama naapalım...

Kader : bir gün yurtta Songülle annelerimiz hakkında konuşuyorduk. Songül bana dedi ki, ben asla çocuk yapmıcam. Ben de ona senden çok güzel bir anne olur dedim. Gerçekten olur... dünyada bu kadar kötü insan varken siz çocuğunuza harika birer ebeveyn olursunuz

Güney : tabii ki olur kızım!

Sinirlenmiştim, birden kalktım masadan... onların çocuğu olamazdı. Eğer çocuk olursa Songülü tamamen kaybederim, çocuk olmazsa hep bir şansım olur. Ve benim Songülü kaybetmeye niyetim yoktu. Hızla Songülün çalıştığı şirkete gittim. Onunla konuşmam lazımdı...

SONGÜL
Çalışıyorken birden pat diye Mert geldi odama. Öyle şaşırmıştım ki! Kapıyı kilitledi ve yanıma geldi...

Songül : naapıyorsun sen? Ne işin var burda?

Mert : asıl sen ne yapıyorsun?! Çocuk?! Çocuk mu yapacaksın ondan?

Songül : ne diyorsun? Ne çocuğu?

Mert : Güney çocuk istiyormuş... çocuk yapacak mısın? Yapma Songül yapma...

Songül : aslında istemiyorum ama düşünüyorum.

Mert : düşünme! Yapamazsın!

Songül : sanane be Mert?! Sanane?! Zaten hayatım mahvoldu, kardeşim beni sildi, kocam nerdeyse her şeyi öğreniyordu... ben düzenimi kurdum yeniden, Güneyle mutluyuz yeniden...

Mert : yapma Songül... bana yalan söyleme... yalan olduğunu biliyorum. Sen beni seviyorsun. Sen, eğer beni sevmesen asla kocana ihanet edip de bana gelmezdin. Aramızdaki çekimi inkar edemezsin

Yanıma iyice yaklaşıp ellerimi tuttu...

Songül : yapma git burdan bir gören olucak

Mert : kapıyı kilitledim, kimse göremez, görse ne olacak? Ben herkese her şeyi açıklarım, kimseden korkmuyorum Songül. Ben sana aşığım!

Songül : yapma Mert... sana güvenemem...

Mert : güven...

Mert beni sıkıştırıp öpmeye başladı... elleri belimden popoma doğru kayıyordu... buna engel olmam lazımdı, herşey düzelmişken, evliliğimi kurtarmışken, güzel bir iş bulmuşken bunları riske atamazdım... üstelik ofisteydik! Ofis!

Songül : Mert yapma... git burdan ne olur

Mert : akşama geleceksin...

Songül : gelemem

Mert : o zaman...

Daha da hızlanmıştı, sert bir şekilde öpüyordu beni, eteğimin ucuna dokunmuş onu yukarı çekiyordu ki engel oldum...

Songül : tamam tamam gelicem...

Mert : tamam... bekliyorum...

Onu ekecektim...

Mert : beni ekmeyi aklından bile geçirme Songül... eğer bunu yaparsan evine gelir aramızdaki her şeyi Güney'e anlatırım...

Durdu... beni ufak ufak öpüp gitti... şimdi ne yapacaktım?