Dayan Yüreğim

65

EYLÜL

Çabucak Defne'yi aradım... ilk başta açmadı ama sonraki arayışımda hemen açtı...

Defne : ne var Eylül?

Eylül : ben ders için geldim ama komşunuz Serkanın hastaneye kaldırıldığını söyledi... nerdesiniz? Hangi hastane? Serkan iyi mi?

Defne : hep o arkadaşınız yüzünden! pislik kız! Sırf Serkan'ı üzmek için yaptı, başardı da! 

Eylül : nerdesiniz? söyle ben de geleyim..

Defne hastaneyi söyledikten sonra ben de oraya gittim, hala Serkandan bir haber alamamışlar...

Nazan : Cemre'nin hamile olduğunu biliyor muydun?

Eylül : evet.. o bebek Serkan'a şans olabilir...

Nazan : olabilirdi.. eğer o salak kız onu aldırmasaydı..

Eylül : ne? Bebeği aldırmış mı?

Nazan : evet! Sen neden söylemedin? Öğrenseydik buna engel olurduk...

Eylül : bu onların arasında bir olay Nazan hanım, nasıl karışırım? Sonra ara bozan ben oluyorum... en iyisi karışmamak..

Defne : o gerizekalı gelip önce Serkan'ı sevindirdi, sonra bebeği aldırdığını, Serkanın sonsuza kadar yalnız kalacağını söyledi. 

Eylül : naapıyor bu kız?

Defne : Serkan çok üzüldü, odasına kapandı ama uzun süre uyanmayınca yanına gittim, burnu kanamış, dürtsem de uyanmıyordu...

Eylül : Allah kahretsin!

SERKAN

Çok yorgun ve bitkin şekilde uyandım, yine mi hastanedeydim? Hemşire uyandığımı görünce hemen doktoru çağırdı ve o da muayene edip annemi çağırdı, annem ve Defne telaşla içeri girmişti...

Nazan : oğlum...

Serkan : anne.. ben çok yoruldum

Nazan : ne? sakın annecim sakın, az kaldı zaten, biraz daha dayan

Serkan : halime bak, sürekli hastaneye düşüyorum, ben bundan çok sıkıldım...

Defne : sen ölmeyeceksin gerizekalı...

Serkan : ben o kadar emin değilim... hemşire doktorla konuşuyorken duydum, değerlerim git gide düşüyormuş. Ben ölüyorum..

Nazan : hayır hayır hayır.. sen iyi olacaksın, söz veriyorum.. mutlu olmanı istiyorum oğlum..

Serkan : ben artık mutlu olamam... yaşamak için bir sebebim yok ki... yok işte.. bebek olsaydı en azından ona tutunurdum, sevdiğim Cemre olsaydı ona kendimi affettirirdim ama değil işte...

Annem ağlayarak bana sarılmıştı, sonra Defne kıskanıp o da sarılmıştı...

MERAL 

Ne okula gidecek halim vardı ne de kızlarla konuşacak halim.. nasıl derdim Songülü sevgilimle yatakta bastım diye.. bana asla inanmazlardı..

Acaba hala devam ediyorlar mı? Ediyorlardır tabii, bunca zaman yapan insanlar yine yaparlar.. kim bilir ne zamandır devam ediyordu da ben anlamamıştım.. 

Güney'e söyleyip söylememe konusunda kararsız kalmıştım, sonuçta karısının neler yaptığını bilmek onun en doğal hakkıydı ama öyle bir şeydi ki bu, biri bana söylese ben de inanmazdım, muhtemelen Güney de inanmayacaktı. Hem Feride hanımlardaki yemekte Güney öyle mutlu ve aşık duruyordu ki bunu bozan ben olmak istemedim. Nasılsa bir gün ortaya çıkardı...

SONGÜL

Güneyle her şey çok iyi gidiyordu, hiç olmadığı kadar, öyle ki yaşananları nerdeyse unutucaktım.. evet, haklıydım, bizim sorunumuz Zehra ablaydı, o gidince tüm sorunlarımız da ortadan kalkacaktı...

Güney okuldan gelmiş, ona yemek hazırlamıştım...

Güney : canısı birkaç gündür okula gelmiyor, hasta falan mı, biliyor musun?

Songül : Meral mi? bilmiyorum...

Güney : neyse.. şuan çok huzurluyum.. şunu dinlesene...

İkimizden de çıt çıkmıyordu...

Songül : neyi dinleyeyim? Ses yok ki oğlum

Güney : yok işte.. ses yok. Sessizlik... böyle bir sessizlik de çok rahatsız oldu ya... alışmamışız tabii

Songül : aynen sevgili...

Güney bir süre durup bana baktı...

Songül : ne oldu? Neden öyle bakıyorsun?

Güney : hiç.. yani bilmiyorum.. evde azcık ses mi olsa?

Songül : nasıl yani? Zehra ablayı geri mi istiyorsun?

Güney : yok yok Allah korusun... sadece.. acaba bir çocuğumuz mu olsa?

NE?! Çocuk mu? Güney çocuk mu istiyordu?

Songül : daha erken oğlum, ne çocuğu?

Güney : fena olmaz mı? Minik bir Songül, minik bir Güney...

Songül : hangi parayla bakıcaz? Bir de biz daha küçüğüz.. yani bir çocuğun sorumluluğunu alabilir miyiz?

Güney : kızım onu neden dert ediyorsun?  Ben çalışırım, bakarız ne olacak. Hem kaç tane teyzesi var, onlar da yardım eder.. olmaz mı?