Only friends? No.

43

*Hope*
Wstałam rano po wpływem ciepła. Moje oczy wydawały się tak cholernie ciężkie, że ledwo co je otworzyłam.  Nagle wszystkie wspomnienia z wczorajszego dnia przeleciały mi przed oczami, zaczęłam się całą trząść, a oddech stał się płytki. Błagam nie...

-L-Luke! Luke!- zaczęłam krzyczeć cała roztrzęsiona. On wstał jak poparzony i od razu spojrzał na mnie zmartwiony.

-Co...? Już spokojnie maleństwo.- przytulił mnie to siebie i zaczął głaskać kojąco po plecach.

-L-Luke powiedz, że to sen...błagam.- szepnęłam płacząc.

-Nawet nie wiesz jak bym chciał skarbie.- odszepnął całując mnie w głowę.

Rozpłakałam się na dobre. Czemu to musi spotykać akurat nas? Co my takiego zrobiliśmy? I dlaczego to tak boli?

-Nie płacz kruszynko...to łamie mi serce.- szepnął.

Spojrzałam na niego zapłakana i zobaczyłam coś czego wczoraj nie dostrzegłam. Wiem, że on cierpi jak ja. Tylko...dlaczego tego nie pokazuje? Przecież podobno mówimy sobie wszystko. Jesteśmy przyjaciółmi i parą w jednym. Nie musimy nic ukrywać przed sobą, a tym bardziej czuć. Więc...dlaczego?

-Luke...-szepnęłam aby zwrócić na siebie uwagę, ponieważ odwrócił ode mnie wzrok.

-Hm?- mruknął i spojrzał ponownie na mnie.

-Dlaczego...? Dlaczego ukrywasz przede mną to co czujesz?- szepnęłam łamiącym głosem.

-Hope...nie mogę się rozkleić, bo obydwoje będziemy w totalnej rozsypce. Ja z chłopakami chcemy być dla was wsparciem, rozumiesz? A gdy wszyscy będziemy ryczeć jak małe dzieci to nie damy rady. My musimy być teraz dla was oparciem, tak?- powiedział spokojnie.

-Ale Luke...nie możecie trzymać wszystkiego w sobie. Damy radę wszyscy razem, ale nie ukrywajcie przed nami swoich uczuć. Proszę nie udawajcie przed nami niczego, dobrze?- powiedziałam lekko płacząc.

-Dobrze kruszynko.- przytulił mnie mocno do siebie. Po chwili poczułam na ramieniu coś mokrego. Odsunęłam się od Luke'a i spojrzałam na niego.

Pierwszy raz chłopak popłakał się przy mnie. Od razu wspięłam się na jego kolana i przytuliłam do siebie mocno.

-To tak boli Hope...- wypłakał w moje ramię.

-Shhh...wszystko się ułoży Luke. Damy radę, tak?- powiedziałam patrząc mu w oczy, a obydwie dłonie trzymałam na jego policzkach.

Po chwili przywarłam do jego ust. Potrzebuje tego. Potrzebuje Luke'a. Zaraz oderwaliśmy się od swoim ust i dysząc znów utknęliśmy w uścisku. Nie wyobrażam sobie jeszcze kogoś stracić w moim życiu. Oni nie zasłużyli na śmierć. Dylan...był taki malutki, nic nikomu nie zrobił. To dobre dziecko, a jak go pokarali? Nawet nie zobaczyłam jak dorasta, nie zobaczyłam jego pierwszej dziewczyny, nie widziałam jak bierze ślub, a później wychowuje swoje dzieci, nic. A Skylar? Nie wytrzymała psychicznie przez te zołzy. Zrobiły wszystko by ją zniszczyć i odizolowali od nas. Ludzi z którymi się wychowała. Od Bartka, który tak ją kochał, a ona jego. Planowali ślub, dzieci, przyszłość, wspólną przyszłość. A los ich tak pokarał. Ten świat jest bezlitosny. Umierają ludzie którzy najmniej na to zasłużyli, a ludzie którzy robią tak okropne rzeczy, żyją sobie bezkarnie. Niestety właśnie tak wyglada ten zakichany świat. Aby znaleźć normalnych ludzi to cieżko w tych czasach. A mi się jednak poszczęściło. Mam najlepsze osoby na świecie wokół siebie. Jesteśmy wielką rodziną. Mam nadzieję, że będzie choć trochę lepiej, tylko...czemu bez Sky...?