Mert'in gözünden;
Lanet olsun mutluydu işte. Ama ben niye onu bu kadar düşünmeye başlamıştım ki sanki?! Kafamı direksiyona vuyup bağırmaya başladım. "Benleyken neden mutlu değildin?!" Elimi saçlarıma götürüp çekiştirmeye başladım.
Neden?!
Onu ilk defa gördüğüm o barda, kokusunu yanımda hissettiğimde, alışverişte jelibon yiyişini ve onları bir hazine gibi saklayışını,düğün günü o harika görüntüsünü, gözüme yumruğu geçirdiği gün...Ve dudaklarını gerçekten hissetiğim o havuzu seviyordum...
Ben...Onu seviyordum...
Şaşkınlıkla kafamı kaldırdım. Bunca zaman içinde, boşandıktan sonra hissediyordum bu duyguları.
Farklı olduğunu biliyordum ve hissediyordum ama...Birilerini sevmek, ilk defa yaşadığım bir şeydi...
Minik dudakları gözümün önüne gelince gülümsedim. Bir zamanlar benim olan dudakları...Şimdi başkasını öpüyordu...
Şimdi ne yapacaktım ben?!
***
Eylül'ün gözünden;
Salak herif!! Lanet olasıca dangalak pislik!! Mutlu muymuşum?! Sa-na-ne?!
Beni aldattığın için mutlu değilim mesela?! Ya da duruşmada olmadığın için.
Yanımda olup bir kere bile beni sevmeyi denemediğin için mutlu değilim...
***
"Ne dedi?"
Eda'ya döndüm ve sorusunu cevapladım.
"'Mutlu musun?' Dedi. Ben de mutluyum dedim."
"Başka?"
"Sonra sinirle masadan kalkıp gitti."
Şaşkın bir şekilde, elini çenesine koymuş beni izliyordu. Ben de onun yaptığı gibi yaptım ve düşünmeye başladım.
"İlginç..."
Eda'nın sesi bir fısıltıdan farksız bir şekilde dudaklarından dökülürken kahvemden büyük bir yudum aldım.
"İlginç olan ne?"
Elini, çenesinden çekti.
"Tam ondan vazgeçtiğini söylediğin anda sana aşık olması..."
Anında itiraz ettim.
"Artık bunlardan bahsetme. O...Bana aşık değildi ve yine...Yani şu an da değil. O herif kimseye aşık olmaz!"
Sesim sonlara doğru sinirle karışık bir kükremeye dönüşmüştü.
"Hem artık Tuna var...O bana çok yardımcı oldu."
Gözlerini kırpıştırdı.
"Olacağı varsa olur. Mert eğer seni sevmeye başladıysa, içinde minik bir kıpırtı oluştuysa seni eldetmeye çalışacaktır..."
