Łatwo zabić

Rozdział 53.

Udało nam się w końcu dotrzeć do Chicago po kilkunastu godzinach w samochodzie i kilku małych przystankach. Zatrzymaliśmy się w dość przytulnym motelu niedaleko adresu, który przekazał nam Grive. 

- Bardzo mi przykro, ale snu nie będzie, bo nie mamy czasu do stracenia. Idźcie się ogarnąć i za pół godziny widzimy się w pokoju moim i Aarona, bo jest największy - zarządziłam. 

- A kto cię mianował szefową? - zdziwił się Nathan z uśmiechem. 

- Nie mam humoru Nate... Akcją będziesz dowodzić ty albo ja, dla mnie obojętnie. Pół godziny! - rzuciłam i udałam się z moim chłopakiem do wspólnego pokoju. 

- Dobra, Matthew, co masz? – spytałam chłopaka, kiedy już wszyscy zebraliśmy się w jednym miejscu.

- Baza znajduje się dwadzieścia minut drogi stąd. Są to dawne koszary wojskowe, wykupili to kilka lat temu.

- Hmm – zastanowiłam się chwilę. – Skoro tak, to gdzieś w archiwach powinny być plany konstrukcyjne, to wiele by nam dało. Znajdź je – poleciłam.

- Co zamierzasz? – zdziwił się Wilcox.

- Wątpię, żeby wpuścili nas przez główne drzwi, za dużo ukrywają, mają wiele do stracenia, a my musimy się dostać do ich szefa, bo na razie nie widzę innego sposobu na powstrzymanie terrorystów.

- Racja.

- Przez całą drogę wymyśliłam już zarys naszych działań. Gadałam o tym z Nathanem i wspólnie obmyśliliśmy strategię – zaczęłam.

- A więc Carla wejdzie do ich bazy pod pretekstem spotkania z szefem jako nowy kontrahent, bo to firma, która rzekomo produkuje części do różnych urządzeń elektronicznych. Dixon, pójdziesz z nią, jako ochroniarz, bo wyglądasz dość przekonująco – wyjaśnił Nate.

- No ale chwila, przecież mogą sprawdzić moje nazwisko w bazie, na pewno mają do jakiejś dostęp. Poza tym, jeśli nie będę umówiona, to nic nie zdziałam – zaoponowała dziewczyna.

- Spokojnie, przemyśleliśmy to. Po pierwsze, to będziesz umówiona, bo Matthew włamie się do ich systemu i zapisze ci spotkanie w elektronicznym kalendarzu gościa. A po drugie, przecież nie pokażesz im prawdziwych dokumentów – rzuciłam z lekkim uśmiechem.

- Co masz na myśli? – spytał podejrzliwym tonem Wilcox.

- No cóż, mam jedne lewe papiery. Powinieneś być pod wrażeniem mojego poświęcenia, bo sama sobie odcinam kolejną opcję ucieczki przed więzieniem, dając wam je. A więc od teraz kochana nazywasz się Susan Warth, masz dwadzieścia cztery lata i metr siedemdziesiąt wzrostu. W tym momencie naprawdę dobrze, że jesteś biała. Zdjęcie nie jest wyraźne, a kolor włosów zawsze mogłaś zmienić – odparłam, podając dokument agentce.

- Kto ci je podrobił, że są aż tak autentyczne? – zdziwiła się dziewczyna, oglądając papiery. – Akurat znam się trochę na wszystkich zabezpieczeniach stosowanych w rządowych drukarniach. Chwila. One nie są fałszywe...

- W zasadzie dokumenty pochodzą z legalnego źródła, ale dane nie są prawdziwe. Tak działają płatni mordercy. Rząd sam daje im nowe tożsamości, a potem o tym zapomina.

- Dużo jeszcze takich masz? – spytał dyrektor FBI.

- A co ty taki zainteresowany?

- Zastanawiam się tylko jak bardzo może utrudnić mi to życie... - odparł szczerze.

- Niestety nie za bardzo – westchnęłam.

- Wracając do planu – przerwał nam Nate. – Dixon raczej nie będzie musiał się przedstawiać, ale musimy się zastanowić nad bronią. Nie ma możliwości, żebyście ją wnieśli. Jestem pewien, że mają bramki, lub zostaniecie porządnie przeszukani.