PIĄTY ŻYWIOŁ (zakończona)

ROZDZIAŁ 27

ROZDZIAŁ

XXVII

Azra poszła do jakiegoś opuszczonego budynku. Chybastarej fabryki. Alex czuła się tam niepewnie, ale jej przyjaciółkaporuszała się po pomieszczeniu pewnie tak jakby dobrze je znała.

-Wiedziałam, że tu będziesz. - powiedziała surowo swym chrypliwym głosem Azra.

-Czekałem na ciebie. - Powiedziała do wysokiego szczupłego blondyna rozłożonego na starej sofie. Rozpoznała w nim ucznie tej samej klasy do której chodziła.

-Dorianie... - powiedziała spokojnie i nagle szybkim, niespodziewanym ruchem chwyciła nóż który musiała mieć w kieszeni i przyłożyła go chłopakowi do szyi. - ...znosiłyśmy z Leą twoje docinki i fanaberie. To jak bardzo nas nienawidziłeś. Już dawno chciałam coś z tym zrobić, ale Lea mówiła, że mama po prostu nie reagować. Zabrałeś nam kryjówkę. A teraz Lea nie żyje. Ty ją zabiłeś i będziesz cierpieć tak jak ona. - spokój w jej głosie był bardzie przerażający niż nóż przytknięty do gardła Doriana. Alex nie myślała już co robi. Wybiegła z krycia i wrzasnęła.

-NIE!!! - W momencie gdy Alex krzyknęła jakaś nadludzka siła wyrwała z dłoni Azry nuż i rzuciła dziewczyną o ścianę. Chłopak zerwał się z sofy i zaczął uciekać. Chyba nie do końca wiedział co się stało ale nie przeszkadzało mu to. - Stój! Bo skończysz jak ona. - Alex była niesamowicie pewna siebie kiedy groziła mordercy. Dorian zatrzymał się w miejscy i podniósł ręce do góry. Odwrócił się w stronę dziewcząt. Alex podbiegła do Azry. Dziewczyna była nieprzytomna. - Halo. Obudzi się proszę. - przyjaciółka otworzyła oczy.

-Ałł. Co ty tu robisz? Nie powinno cię tu być! - zdenerwowała się Azra. - Mogła stać ci się krzywda. - koleżanka Alex westchnęła. -No i uciekł. - wskazała puste miejsce w którym stał wcześniej chłopak. Alex nawet nie zorientowała się kiedy wyszedł.

-Chciałaś go zbić! - krzyknęła nagle rozkojarzona wcześniej Alex.

-Zabił Leę.

-Skąd wiesz?

-Od dawna nam groził. Trochę go znam i wiem do czego jest zdolny. Teraz uciekł. Chyba mnie trochę poniosło. Przepraszam. Zadzwonię zaraz na policję i o wszystkim ich poinformuję. - wykonała szybki telefon i usiadła na kanapie obok Alex. - od jak dawna wiesz, że jesteś czarownicą?

-Co? - roześmiała się Alex. - Ja? Czarownicą? Skąd ci to do głowy przyszło?

-Rzuciłaś mnie telepatycznie w ścianę z odległości paru metrów. Trzeba mieć ogromną moc i talent, aby tego dokonać.

-Nie jestem czarownicą. Ja... Ja... Ja nie wiem jak to wyjaśnić.

-Pokarzę ci. - Mówiąc to wyciągnęła ze starego kuferka świecę. Skupiła na niej wzrok, a ta zapaliła się. Odwróciła wzrok w stronę Alex. - naprawdę nie wiedziałaś?

-Nie. Nie jestem żadną czarownicą, a to wszystko da się jakoś racjonalnie wytłumaczyć. Nie wiem jeszcze jak, ale to na pewno nie są czary. Idę do domu bo jest już późno. - I wybiegła z budynku, a potem ruszyła szybkim krokiem w kierunku z którego przyszłą. Niebo było czarne, nie miało w sobie ani krzty granatu, a gwiazdy świeciły nadto ostro. Nagle wszystko zasnuło się chmurami.

-Czekaj. - krzyknęła za nią Azra. - Poczekaj. I taki idziemy w tym samym kierunku. - Alex zatrzymała się i westchnęła, a przyjaciółka do niej podbiegła. Szły szybkim krokiem i nie rozmawiały. Alex chyba nie miała na to ochoty, a Azra postanowiła nie dolewać oliwy do ognia, bo jak powiedziała wcześniej babka Alex: ,,Ogień to jeden z bardziej nieokiełznanych żywiołów. Łatwo go wzniecić, ale trudno nad niem zapanować", a w tym momencie to Alex była tym ogniem. Droga minęła szybko. Kiedy mijały zakręt prowadzący do domu Azry dziewczyna zatrzymała się. - Nie będę cię zmuszać abyś zrozumiała i uwierzyła. Wiem że prędzej czy później sama pojmiesz prawdę. Zaczekam. Jeśli będziesz tylko chciała to przyjdź. Nie ważne która będzie godzina.

-Dobranoc, Azro. - odpowiedziała zimno Alex i obie poszły w swoją stronę, jednak dziewczyna wiedziała, że jej koleżanka może mieć trochę racji. Bo jak inaczej wyjaśnić... właściwie wszystko? Szesnastolatka wspięła się do swojego domu,a gdy weszła do środka zastała babcie.

-Byłaś z Azrą. - to było bardziej twierdzenie niż pytanie. Głos babci był zimny jak zawsze oprócz tego jednego dnia gdy dziewczyna była u niej w pokoju. - Dobrze. - powiedziała głośno. - To bardzo dobrze. - dodała pod nosem i odeszła.