εύηχα μικρά σκοτάδια που μέσα τους χωρούσα
σαν καταφύγιο να ζητούσα απ'τις ημέρες
φόβος ζωντάνευε αιθέριος
στα ραγίσματα που έρπονταν τον δρόμο τους στην καρδιά μου
ελπίζοντας να δαμάσω την απελπισία
μα τα δικά σου κύματα πότε μου δεν κατάφερα να πνίξω
και γίνανε θύελλες τέτοιες
που ομοίαζαν αισθήσεις ερωτευμενες
με την ατάραχη συνήθεια του είναι
-Α
YOU ARE READING
Μισάνοιχτη Κάμαρη
Poetryέμμετρη καλοκαιρινή θολούρα παρούσα στην μισάνοιχτη κάμαρη των σκέψεων και στο σκοτεινό νοητό τούνελ των θλίψεων σάμπως θυμίζει ταξίδι η μισάνοιχτη ζωή μου καθώς γεμίζει από παραισθηση και ζωντανά φαντάζουν τα φαντάσματα σε μια στιγμή απούσα φα...
