Συννεφιασμένο, βροχερό τοπίο
ειν' η ψυχή μου που με ψύχος με προβάλλει στον περίγυρο.
Ολομόναχη, βαδίζω προς την άκρη του νοητού γκρεμού
εκείνου που ενάντια μου στρέφει την ευτυχία
και δακρύζω στην χαρά
σαν για εχθρό να μοιάζει,
αποζητώ την καταστροφή σε κάθε βήμα μου
κι ελπίζω, παρακαλώ, να μείνει κοντά μου για καιρό
διότι τη νοσταλγώ σαν καταφύγιο πλασμένο για την δική μου βλοσυρή κενότητα.
Συννεφιασμένο, βροχερό τοπίο
ειν' η ψυχή μου που με ψύχος με προβάλλει στον περίγυρο.
-Σειρήνα
YOU ARE READING
Μισάνοιχτη Κάμαρη
Poetryέμμετρη καλοκαιρινή θολούρα παρούσα στην μισάνοιχτη κάμαρη των σκέψεων και στο σκοτεινό νοητό τούνελ των θλίψεων σάμπως θυμίζει ταξίδι η μισάνοιχτη ζωή μου καθώς γεμίζει από παραισθηση και ζωντανά φαντάζουν τα φαντάσματα σε μια στιγμή απούσα φα...
