Η καταστροφή κρύπτεται στο αγαλματένιο της περίβλημα,
στην φυγή της απ'τα ήμερα οι θλίψεις κάποιου θλιβερότερου παρελθόντος.
Εαρινή ύπαρξη, στα αμυγδαλωτά σου μάτια
άγρια φοράς ρυάκια που τρέμουν οι διαβάτες.
Ένα γκρίζο σύννεφο,
συ και η σκιά των μαύρων μαλλιών σου στον γαλανό ουρανό.
Όσο και αν σε κυνηγά το φεγγάρι, φροντίζεις και τρέχεις προς την αντίπερα όχθη
'κεινη του θανάτου.
Όσο και αν σ'αναζητά το φως
νιώθεις ότι ανήκεις στο σκοτάδι, βυθισμένη σε ατέρμονη νύχτα, δεσμευτική.
Σαν μια αιώνια κυνηγός της συμφοράς σου.
Σ'αντικρίζω έτσι που βαδίζεις στις σκιές,
γίνεσαι πέπλο Ναστάζια Φιλίπποβνα και χάνεσαι
σαν μια υφέρπουσα χροιά που κατοικεί εντός μου.
-Α
YOU ARE READING
Μισάνοιχτη Κάμαρη
Poetryέμμετρη καλοκαιρινή θολούρα παρούσα στην μισάνοιχτη κάμαρη των σκέψεων και στο σκοτεινό νοητό τούνελ των θλίψεων σάμπως θυμίζει ταξίδι η μισάνοιχτη ζωή μου καθώς γεμίζει από παραισθηση και ζωντανά φαντάζουν τα φαντάσματα σε μια στιγμή απούσα φα...
