Μισάνοιχτη Κάμαρη

η φωνή της νοσταλγίας

Και μου λείπεις.
 Αισθάνομαι πραγματικά την ανάγκη να σε βλέπω,
να σε αγγίζω,
να σε θαυμάζω
και να αισθάνομαι πως μόνο εσύ είσαι για μένα.

 Σαν ο καιρός περνούσε ανάμεσά μας,
 σαν ο αέρας έπλεκε τα δάχτυλά του στο δέρμα σου, τα χείλη σου,τα μάτια σου, τα μαλλιά σου
και γυρνούσε γύρω από την αναπνοή σου, τα συναισθήματά σου, τη φωνή σου αισθανόμουν πως πράγματι ερωτεύτηκα κάτι περισσότερο από έναν άνθρωπο.

 Και έλεγα από μέσα μου πως,
αν είναι τοσο όμορφες κάποιες στιγμές
 Ίσως να πονάει πραγματικά πολύ που τα πάντα στον κόσμο αυτό είναι παροδικά και εφήμερα.
 Και μου λείπεις, οι μέρες περνούν τόσο αργά κάθε φορά περιμένοντάς σε, περιμένοντας.

Ηρεμία, γαλήνη δεν γνωρίζω.
 Το δέρμα σου, το άγγιγμά σου, το άγγιγμα μου, τα χέρια μας πλεγμένα σαν δύο κλαδιά του ίδιου δέντρου,
σαν δυο στίχοι του ίδιου ποιήματος,
σαν δύο πλοία στα πελάγη των ματιών σου.

Σε γνωρίζω τόσο λίγο και σε ξέρω τόσο πολύ.
Τα χείλη σου, η αναπνοή σου, το δέρμα σου, τα χέρια σου, η αγκαλιά σου, το άρωμά σου, εσύ ,το γέλιο σου.
Αχ τι να πω για το γέλιο σου!
Είναι πράγματι τόσο γλυκός ήχος που απορώ αν πράγματι υπάρχει τίποτε στον κόσμο πιο ευχάριστο από δαύτο.

 Και σε γνωρίζω τόσο λίγο μα σε ξέρω τόσο πολύ
 και σε αγγίζω και αισθάνομαι θέρμη ζεστασιά, εμπιστοσύνη.
 και με αγγίζεις και αισθάνομαι τον κόσμο να έρχεται και να με περικλείει δίνοντας μου ότι ποτέ μου ήθελα
 και φοβάμαι μην και εσύ με γνωρίσεις τόσο καλά όσο κάποιοι και φύγεις
 και φύγεις γρήγορα,
γιατί δεν θέλω να φύγεις.

-Σειρήνα