Μπορώ να μετρήσω τις όμορφες στιγμές μου,
μονάχα στα δάχτυλα των χεριών σου.
Μπορώ να θυμηθώ τα αγαπημένα μου χρώματα, κάθε φορά που αντικρίζω εκείνο το πουκάμισο που τόσο σου πάει σε συνδυασμό με τα μάτια και το δέρμα σου.
Μπορώ να πω πως θα μου λείψουν ακόμη και τα πιάτα του σπιτιού σου, εκείνα τα πιο μεγάλα τα λευκά που είναι κάπως βαριά και πάντα προσέχω μη μου πέσουν και σπάσουν
και κεινα τα πιο μικρά με τις κόκκινες λεπτομέρειες και τα βαθιά με τις πράσινες.
Μπορώ να πω πως έχω περπατήσει τον κήπο της Εδέμ τα μεσάνυχτα, το ξημέρωμα και το επόμενο πρωί
και ας ήταν μοναχά η άδεια πόλη με εκείνα τα φώτα που ποτέ δεν σβήνουν γιατί
είναι
δικά μας.
-Σειρήνα
YOU ARE READING
Μισάνοιχτη Κάμαρη
Poetryέμμετρη καλοκαιρινή θολούρα παρούσα στην μισάνοιχτη κάμαρη των σκέψεων και στο σκοτεινό νοητό τούνελ των θλίψεων σάμπως θυμίζει ταξίδι η μισάνοιχτη ζωή μου καθώς γεμίζει από παραισθηση και ζωντανά φαντάζουν τα φαντάσματα σε μια στιγμή απούσα φα...
