Με το πέρασμα του χρόνου,
σε κάθε πτυχή του άδειου δρόμου
να μένεις ξύπνιος για μέρες με μόνη σκέψη να ανταμώσετε ξανά.
Να ταξιδεύεις, όχι απαραίτητα πολύ μακριά αλλά να φεύγεις, να φεύγεις,
να φεύγεις με τον άνθρωπό σου.
Να γυρίζεις σπίτι αργά αργά,
εκείνη την ώρα που στους δρόμους δεν κινείται τίποτε και μοναδικές παρουσίες οι άνθρωποι που ανοίγουν τα μαγαζιά τους το χάραμα.
Παρατηρώντας τη ζωή να έρχεται,να φεύγει, να έρχεται, να φεύγει
σε αυτόν τον τόσο θλιβερά όμορφο κύκλο που μισώ να λατρεύω.
Να φτιάχνεις στο νου σου σενάρια και να τα μοιράζεσαι,
να φτιάχνει στο νου του σχέδια και να τα μοιράζεται.
Να τα κάνετε πράξη, να δίνετε στα όνειρα μορφή και υπόσταση.
Βλέπεις για εσένα και για εμένα αυτά τα όνειρα φτιάχτηκαν.
Να παίζετε κρυφτό κάθε φορά πριν συναντηθείτε,
να σε ψάχνω και να προσπαθώ να κρυφτώ από σενα,
να είσαι πάντα ένα βήμα μπροστά
αλλά φροντίζω να γίνομαι αρκετα απρόβλεπτη.
Ως τώρα πίστευα πως εχω αγαπήσει βαθιά.
Έκανα λάθος διότι αγαπώ βαθύτατα
εσένα σαν άνθρωπο.
Ως τώρα πίστευα πώς ζούσα τη ζωή, όχι βέβαια επαρκώς,
μα κι εκεί έκανα λάθος.
Πρόσφατα αγγίζοντας τον κόσμο σου άρχισα σ'εκεινη αιθέρια να πορεύομαι.
-Σειρήνα
YOU ARE READING
Μισάνοιχτη Κάμαρη
Poetryέμμετρη καλοκαιρινή θολούρα παρούσα στην μισάνοιχτη κάμαρη των σκέψεων και στο σκοτεινό νοητό τούνελ των θλίψεων σάμπως θυμίζει ταξίδι η μισάνοιχτη ζωή μου καθώς γεμίζει από παραισθηση και ζωντανά φαντάζουν τα φαντάσματα σε μια στιγμή απούσα φα...
