Με τη λιγοστή σαγήνη που φορά η ποίηση μου όταν μιλά για σένα,
θα εναποθέσω στην άκρη του όπλου μου
κάτι που θα σου αξίζει πιότερο
από εκείνους τους πυροβολισμούς
που παλαιά δικά μου κενά υποκινούν προς στο πρόσωπο σου.
Απλώς χρειάζομαι λίγο ακόμη κενό,
για μια στιγμή°
ώστε να προσπαθήσω
πάλι,
απ'την αρχή,
να σμηλεύσω τον εαυτό μου.
-Α
YOU ARE READING
Μισάνοιχτη Κάμαρη
Poetryέμμετρη καλοκαιρινή θολούρα παρούσα στην μισάνοιχτη κάμαρη των σκέψεων και στο σκοτεινό νοητό τούνελ των θλίψεων σάμπως θυμίζει ταξίδι η μισάνοιχτη ζωή μου καθώς γεμίζει από παραισθηση και ζωντανά φαντάζουν τα φαντάσματα σε μια στιγμή απούσα φα...
