Το μόνο βέβαιο στον κόσμο τούτο,
είν' εκείνη η βεβαιότης
πως θα διαβούμε το ρυάκι του θανάτου
και σαν περπατούμε θα τελειώσει
κάποια στιγμή το δροσερό νερό του.
Θα συναντήσουμε ξερόχορτα, σκοτάδι.
Σαν το τέλος
να μοιάζει μ'ολα τούτα τα εφήμερα.
Το μόνο βέβαιο στον κόσμο τούτο,
είν' εκείνη η βεβαιότης
πως χανόμαστε και θα χανόμαστε
στο πλήρωμα του χρόνου.
Να σ'αναζητήσω άραγε άστρο μου;
Δεν γνωρίζω, ίσως χαθείς σε εκείνα τα σκοτάδια μου,
που πλάι στο ρυάκι
πάντα συμπορευόμαστε με βεβαιότητα.
-Ἀθηνᾶ
YOU ARE READING
Μισάνοιχτη Κάμαρη
Poetryέμμετρη καλοκαιρινή θολούρα παρούσα στην μισάνοιχτη κάμαρη των σκέψεων και στο σκοτεινό νοητό τούνελ των θλίψεων σάμπως θυμίζει ταξίδι η μισάνοιχτη ζωή μου καθώς γεμίζει από παραισθηση και ζωντανά φαντάζουν τα φαντάσματα σε μια στιγμή απούσα φα...
