Δεν ξέρω αν αντέχω να με αντέξω,
δεν θυμάμαι πως είναι να αισθάνεσαι απόλυτη αρμονική ασφάλεια,
πάντα επίμονος συγκάτοικός μου
η ανασφάλεια
καραδοκούσε να με βρει σε σκοτεινές στιγμές.
Κάποτε προσπαθώντας να κρατηθώ ασφαλής
απέφευγα, κλεινόμουν,
απέρριπτα
και αισθανόμουν πως μόνη έτσι όπως με καθιστούσα, μη έχοντας τίποτα να χάσω είχα κάπως διατηρησει ή διαφυλάξει την ψυχή μου.
Αντιλήφθηκα βέβαια πως ο άνθρωπος που δεν έχει τίποτα να χάσει,
δεν έχει κερδίσει και τίποτα.
Ο άνθρωπος που δεν έχει τίποτα να χάσει είναι πιθανότατα ο εξ αρχής χαμένος.
Κι έτσι άρχισα να κερδίζω προσμένοντας να χάσω.
Βέβαια, άρχισα να κερδίζω.
Όνειρα, ονόματα, πρόσωπα και στιγμές.
Ακόμη φοβάμαι πως θα χάσω,
μα τουλάχιστον έχω πλέον κάτι που αδυνατώ να αφήσω να φύγει από 'μενα.
-Σειρήνα
YOU ARE READING
Μισάνοιχτη Κάμαρη
Poetryέμμετρη καλοκαιρινή θολούρα παρούσα στην μισάνοιχτη κάμαρη των σκέψεων και στο σκοτεινό νοητό τούνελ των θλίψεων σάμπως θυμίζει ταξίδι η μισάνοιχτη ζωή μου καθώς γεμίζει από παραισθηση και ζωντανά φαντάζουν τα φαντάσματα σε μια στιγμή απούσα φα...
