Το καλοκαίρι μου φόρεσε σκιερά άμφια
και στο βωμό της νοσταλγίας μου χορεύει,
πια η βροχή που αγαπούσα μοιάζει άθλια,
καθώς η όψη σου στο νου μου παλεύει.
Οι μνήμες συρφετός αποχαιρετούν
τα αισθήματα μας κι επαναστατούν.
Είναι πια δύσβατη ετούτη η μέρα,
έχω ανάγκη έναν δικό σου αγέρα.
Έχω ανάγκη έναν δικό σου αγέρα
κι είναι πια δύσβατη ετούτη η μέρα.
Τα αισθήματα μας επαναστατούν
κι οι μνήμες συρφετός αποχαιρετούν.
Καθώς η σκέψη σου στο νου μου παλεύει,
πια η βροχή που αγαπούσα μοιάζει άθλια
και στο βωμό της νοσταλγίας μου χορεύει
το καλοκαίρι με τα σκιερά του άμφια.
- Σειρήνα
YOU ARE READING
Μισάνοιχτη Κάμαρη
Poetryέμμετρη καλοκαιρινή θολούρα παρούσα στην μισάνοιχτη κάμαρη των σκέψεων και στο σκοτεινό νοητό τούνελ των θλίψεων σάμπως θυμίζει ταξίδι η μισάνοιχτη ζωή μου καθώς γεμίζει από παραισθηση και ζωντανά φαντάζουν τα φαντάσματα σε μια στιγμή απούσα φα...
