Μισάνοιχτη Κάμαρη

Ένα ακόμη άτιτλο συναίσθημα

Τόσο χαρούμενη που αισθάνεται θλιμμένη, τόσο θλιμμένη που τα δάκρυα της ομοιάζουν τα πελάγη ευτυχίας που ακούγονται στης υπάρξεως το πέρασμα.
   Η ζωή της πια θυμίζει ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να περιγράψω, δεν έχει τίτλο, είναι κάτι μαγικό και μαγικά κενό.
  Αισθάνεται πως βρίσκει άγνωστα κομμάτια της και χάνει άλλα,
χάνει λίγο τον εαυτό της κάπου-κάπου.
  Δεν δείχνει πολλά πλέον, τα κοιτάζει όλα να χάνονται σαν να έχει πια σημασία μόνο ο,τι φαίνεται στον έξω κόσμο,
σαν το άτομο της να εξαρτάται από την εικόνα που δημιουργεί για τον περίγυρο,
η οποία διαρκώς μεταβάλλεται,
ενώ στ'αλήθεια δεν έχει αλλάξει τίποτε εσωτερικό και ανυπόστατο.

Περίεργο πράγμα η ύπαρξη, αισθάνεσαι πως πρέπει συνεχώς να την επιβεβαιώνεις.

-Σειρήνα