Σαν την Κυριακή των όλων, έφτασε και το δικό μας φθινόπωρο ως απρόσμενη κραυγή ενός ξενιτεμένου.
Σαν την Κυριακή των όλων, ο Αύγουστος αφήνει πίσω του με ένα σπινθιροβόλο κλείσιμο ματιών όλα εκείνα τα αισθήματα δίχως βαρύτητα και ουσία.
Με δάκρυα δεν με άφησα να διαλύσω τις λευκές νύχτες
μονάχα σήμερα το επόμενο, τελευταίο πρωινό χάθηκα διότι δεν αντέχω πλέον τις αλλαγές και οτιδήποτε φέρει πόνο.
Δεν επιθυμώ να σε χάσω ολάκερο, μα είσαι με την μοναξιά σου ερωτευμένος.
Σου είχα πει πως όποιος και αν σε έχανε, τα κομμάτια σου πάντα θα του έλειπαν.
και ακόμη ένα δικό μου ποιητικό ημιστιχιο
έγινε δικό μου βιωματικα αφήνοντάς με περιπλανόμενη
να αισθάνομαι το τίποτα
και κάπου κάπου στιγμιαίες νοσταλγίες.
-Α
YOU ARE READING
Μισάνοιχτη Κάμαρη
Poetryέμμετρη καλοκαιρινή θολούρα παρούσα στην μισάνοιχτη κάμαρη των σκέψεων και στο σκοτεινό νοητό τούνελ των θλίψεων σάμπως θυμίζει ταξίδι η μισάνοιχτη ζωή μου καθώς γεμίζει από παραισθηση και ζωντανά φαντάζουν τα φαντάσματα σε μια στιγμή απούσα φα...
