Γκρεμίζουν αδιάκοπα τα βράχια
οι καταιγίδες·
εμφανίζονται μ'ενα φύσημα του ανέμου.
Γκρεμίζουν, μα δεν γκρεμίζονται ύστερα·
μονάχα μας γκρεμίζουν.
Χτίζουν υψώματα στης ψυχής
το -κάποτε- πρόσχαρο λιβάδι
οι καταιγίδες·
στο πέρασμα τους,
χάνουμε τους εαυτούς μας
-για ακόμη μια φορά - χανόμαστε.
Εκείνες δεν χάνονται πότε,
μονάχα κρύβονται στα εμφανή και μας πλανεύουν.
Κυριαρχούν σε κάθε κενότητα του νου
οι καταιγίδες·
δεν θυμάμαι πως ήμουν δίχως δαύτες.
Γκρεμίζουν, μα δεν γκρεμίζονται ύστερα·
μονάχα μας γκρεμίζουν.
-Ἀθηνᾶ
DU LIEST GERADE
Μισάνοιχτη Κάμαρη
Poesieέμμετρη καλοκαιρινή θολούρα παρούσα στην μισάνοιχτη κάμαρη των σκέψεων και στο σκοτεινό νοητό τούνελ των θλίψεων σάμπως θυμίζει ταξίδι η μισάνοιχτη ζωή μου καθώς γεμίζει από παραισθηση και ζωντανά φαντάζουν τα φαντάσματα σε μια στιγμή απούσα φα...
