Συνειρμικά αγγίζω κάπου κάπου
τα όνειρα του φοβισμένου παρελθόντος.
Με χέρια τρεμάμενα, τα κρύβω από 'σενα
και πάντα τα βρίσκεις.
Βλέπεις, χάνονται τόσο εύκολα απ'το κράτημα μου.
Ίσως να φταίει που τα αισθήματα μου,
ποτέ δεν έμαθα να καλύπτω
μ'εκείνα της ευπρέπειας τα πέπλα
και τις στιγμές που θα 'θελα να φύγω
με προδίδουν οι αισθήσεις μου
και με κρατούν ακίνητη
να εκφράζω σ'εσένα όλα όσα είμαι
κι όλα όσα θα 'θελα να μην ήμουν.
YOU ARE READING
Μισάνοιχτη Κάμαρη
Poetryέμμετρη καλοκαιρινή θολούρα παρούσα στην μισάνοιχτη κάμαρη των σκέψεων και στο σκοτεινό νοητό τούνελ των θλίψεων σάμπως θυμίζει ταξίδι η μισάνοιχτη ζωή μου καθώς γεμίζει από παραισθηση και ζωντανά φαντάζουν τα φαντάσματα σε μια στιγμή απούσα φα...
