Στις ράγες κινούσαμε τα χέρια μας.
Ενωμένα,
πίσω από ξεχασμένες ιστορίες
και μόνοι μείναμε στο σίδερο.
Το τραίνο μακριά δεν ήταν
και η σιγή ήταν πιο οικεία από ποτέ.
Ψιθύρισες κάτι,
μα ο ήχος του τραίνου το κάλυψε.
Σε κοίταξα:
Το βλέμμα σου ανέκφραστο,
έμεινε για όσο δεν έμειναν εκείνα τα λεπτά της σιωπής σου.
Ομολόγησα πως ερωτευόμουν τον κόσμο
και πάντα κάτι με απέρριπτε.
Το τραίνο έφτανε θυμάμαι,
σου είπα
"Κράτα με ώσπου να φθάσει το τέλος."
YOU ARE READING
Μισάνοιχτη Κάμαρη
Poetryέμμετρη καλοκαιρινή θολούρα παρούσα στην μισάνοιχτη κάμαρη των σκέψεων και στο σκοτεινό νοητό τούνελ των θλίψεων σάμπως θυμίζει ταξίδι η μισάνοιχτη ζωή μου καθώς γεμίζει από παραισθηση και ζωντανά φαντάζουν τα φαντάσματα σε μια στιγμή απούσα φα...
