Μισάνοιχτη Κάμαρη

ποτε

Στις σκέψεις και τις μνήμες μου
 εσύ καθρεπτιζόσουν.
Σαν τ'ολόγιομο φεγγάρι έπαιρνες την θέση απ'τις κόρες των ματιών μου·
γινόσουν δαύτες
και γώ
σ'ένιωθα σαν να 'σουν απο πάντα εκεί.
Σαν να μην έφυγες ποτέ
και δεν θυμόμουν πότε έφθασες κοντά μου.
Περίεργο
 που η λέξη αυτή: ποτέ,
εχθρεύει τόσο με την αλλαγή του τόνου.
Πότε; Γεμάτη απορία πια,
 η λέξη με κοιτάζει κατάματα.
Σταματά όταν σε βρίσκει εκεί στο βλέμμα.
Δεν γνωρίζω πότε, ίσως να μην μάθω ποτέ
πως έγινε και τώρα πια σε εμένα
βρίσκω κάπου εσένα.

-Ἀθηνᾶ