μια μοναχική δίοδος μονόπλευρα με οδηγεί στα άτοπα λιμάνια του απογοητευμένου ξημερώματος
και εσύ πάντα τόσο μη ανθρώπινος
διαλέγεις τον δεύτερο δρόμο
εκείνον που η λήθη ενάντιά μου στρέφει
καθρέπτης με την όψη μου να σβήνει τα χαρακτηριστικά της στο γυαλί
χανομουν στα στενά της αβύσσου
και εσύ επέλεγες τον δεύτερο δρόμο
πάντοτε τον άλλον δρόμο
εκείνον που με εγκατέλειπε διότι
πρώτη εγώ τον άφησα ν'ανοίγει τις πληγές του
σε χάζευα απ'το άλλο πεζοδρόμιο
δειλά και εφήμερα τα αισθήματα κοίταζαν τα βήματα σου με πικρία
συνέχιζες τόσο άρρηκτα να επιλέγεις τον άλλον δρόμο
τον δρόμο που στα κύματα σου σ'έδενε μ'αγγίγματα
γοητευτική δίοδος μονόπλευρα με οδηγεί στα χάσματα του εαυτού μου να υπάρχω
δίχως θέληση να διαλέξω να κρατήσω μια θέση στον δεύτερο
τον άλλο δρόμο σου
-Α
YOU ARE READING
Μισάνοιχτη Κάμαρη
Poetryέμμετρη καλοκαιρινή θολούρα παρούσα στην μισάνοιχτη κάμαρη των σκέψεων και στο σκοτεινό νοητό τούνελ των θλίψεων σάμπως θυμίζει ταξίδι η μισάνοιχτη ζωή μου καθώς γεμίζει από παραισθηση και ζωντανά φαντάζουν τα φαντάσματα σε μια στιγμή απούσα φα...
