Φορώ το σκούρο πανωφόρι της ποιήσεως
ραμμένο με άγνωστες εικόνες και αίσθηματα
που υπερτονίζονται πάνω στην απλή λευκή κλωστή του χρόνου
κινούμαι σαν ιέρια στης νεκρής φθινοπωρινής φύσης την απραξία
ολίγιστα βήματα καλύπτουν την καθημερινή μου δράση
ως την νύκτα
ως το σκοτάδι εκείνο που απόλλυμαι
-Α
YOU ARE READING
Μισάνοιχτη Κάμαρη
Poetryέμμετρη καλοκαιρινή θολούρα παρούσα στην μισάνοιχτη κάμαρη των σκέψεων και στο σκοτεινό νοητό τούνελ των θλίψεων σάμπως θυμίζει ταξίδι η μισάνοιχτη ζωή μου καθώς γεμίζει από παραισθηση και ζωντανά φαντάζουν τα φαντάσματα σε μια στιγμή απούσα φα...
