απολογούμαι για τούτο

43 9 9
                                    

Εμείς οι αδύναμοι·
ναι, αδύναμοι.
Βρίσκουμε στον έρωτα την φωτεινή σκιά που αναπολούμε
και που ζητούμε στην κάμαρη της ζωής.
 Εναποθέτουμε στις ελπίδες του σανίδες σωτηρίας.
Ελπίζουμε, ελπίζουμε, ελπίζουμε
για να μην γυρίζουμε σε τούτη την τρελή και επαναλαμβανόμενη απογοήτευση.
Ακούμε τον παραμικρό ρυθμό
με ευχαρίστηση.
Θαυμάζουμε τα μικρά χαμόγελα της σελήνης και τ'άστρα.
Ονειρευόμαστε, ονειρευόμαστε, ονειρευόμαστε
για να μην μένει στις καρδιές το αίσθημα του φόβου, ή τουλάχιστον να ηρεμεί καθώς το απαλύνει ένα ροδινο πέπλο.
Εμείς οι αδύναμοι·
ναι, αδύναμοι.
Δεν γνωρίζουμε άλλον τρόπο για να αντέξουμε.
Έχουν αποστραφεί όλοι οι μοναχικοί δρόμοι,
διότι η μοναξιά δεν ήταν ποτέ ευχάριστη πραγματικά,
μονάχα ασφαλής.
Προσπαθούμε να αγαπήσουμε την αλήθεια με ψέμματα, δεν είμαστε αρκετοί και φεύγουμε για κάπου μακριά, κάπου άγνωστα.
Διότι το άγνωστο για εμάς είναι πολλά πράγματα.
Είναι φόβος προπάντων, είναι και ελπίδα.
Εμείς οι αδύναμοι·
ναι, αδύναμοι.
Ευχόμαστε για ευτυχία,
ακόμη και αν τρέχουν μακριά τα αστέρια.
Ευχόμαστε, ευχόμαστε, ευχόμαστε.

ποτέ δεν πράττουμε.

-Ἀθηνᾶ

Μισάνοιχτη Κάμαρη Where stories live. Discover now