Φυσάει πλήθος σκέψεων στο παραθύρι μου.
Είναι σκέψεις που θυμίζουν τον χειμώνα·
την άνοιξη, ολίγες φορές.
Τους ανέμους άλλο δεν αντέχω.
Με κούρασαν τα υψώματα στους τοίχους
κι αισθάνομαι πια μια κρύα κενότητα.
Τους ανέμους άλλο δεν αντέχω.
Δεν δύναμαι να συνεχίσω τα βήματα
προς τα γερασμένα πλήθη, προς το "νόημα", προς τα 'μένα.
Δεν δύναμαι να συνεχίσω τα βήματα.
Τρέμω την θύελλα και το σκοτάδι.
Πάντοτε σαν είμαι μόνη τα φοβάμαι διότι,
καταστρέφουν τ'όμορφο στους στίχους.
Τρέμω την θύελλα και το σκοτάδι.
Στο πλάι σου τους ανέμους αντέχω,
μαζι σου συνεχίζω τα βήματα
και δεν φοβάμαι τίποτε.
Μα κάποτε νυχτώνει για όλα τούτα
διότι νοσταλγικα τις νύχτες,
φυσάει πλήθος σκέψεων στο παραθύρι μου.
-Ἀθηνᾶ
YOU ARE READING
Μισάνοιχτη Κάμαρη
Poetryέμμετρη καλοκαιρινή θολούρα παρούσα στην μισάνοιχτη κάμαρη των σκέψεων και στο σκοτεινό νοητό τούνελ των θλίψεων σάμπως θυμίζει ταξίδι η μισάνοιχτη ζωή μου καθώς γεμίζει από παραισθηση και ζωντανά φαντάζουν τα φαντάσματα σε μια στιγμή απούσα φα...
