Τούτος ο κόσμος με κουράζει.
Τα πάντα με γελούν και σε φοβάμαι.
Έτσι όπως απρόσμενα σαν λογισμός μ'αφηνεις.
Έτσι όπως ολότελα γυρεύεις σε άλλα μονοπάτια την διέξοδο,
ενώ εγώ την εναπόθεσα κοντά σου.
Και είναι πάντοτε πιο δύσκολο το κρύο
όταν άγνωστη σου μένει η αιτία.
Σαν έντονο συναισθήμα, ανεκπλήρωτο. Δεν νομίζεις;
Η ποίηση όλο θέλει να σε φτάσει και εγώ δεν την αφήνω.
Είναι κλεισμένη στα χέρια μου,
τούτα τα δεμένα με αλυσίδες.
Και βρίσκει κάπου κάπου
μικρά κρησφύγετα που κλείνουνε τους ήχους και την θέαση.
Άλλοτε κοντά σου, άλλοτε μακριά σου
και πάντοτε ψίθυριζει :
Τούτος ο κόσμος με κουράζει,
τα πάντα με γελούν και σε φοβάμαι.
-Ἀθηνᾶ
YOU ARE READING
Μισάνοιχτη Κάμαρη
Poetryέμμετρη καλοκαιρινή θολούρα παρούσα στην μισάνοιχτη κάμαρη των σκέψεων και στο σκοτεινό νοητό τούνελ των θλίψεων σάμπως θυμίζει ταξίδι η μισάνοιχτη ζωή μου καθώς γεμίζει από παραισθηση και ζωντανά φαντάζουν τα φαντάσματα σε μια στιγμή απούσα φα...
