Τα σύννεφα που πέφτουν επάνω μας,
εγώ τα ρίχνω
και τη βροχή, που διανύει την ψυχοσύνθεση σου,
εγω δεν την εγκατέλειψα στον περασμένο χειμώνα.
Τα μαχαίρια που ξεσκίζουν το αλαβάστρινο δέρμα των στιγμών,
εγώ τα ξέθαψα από την άβυσσο που δεν ξεφεύγω.
Τα πτώματα στο δρόμο,
ήταν αγνά αισθήματα που εγώ φονευω με σφαίρες ανασφάλειας.
Κι ύστερα ρωτάω τον εαυτό μου:
Αφού αγαπάω τόσο λάθος,
γιατί δεν φονεύεις εσύ την αγάπη μου.
- Σειρήνα
YOU ARE READING
Μισάνοιχτη Κάμαρη
Poetryέμμετρη καλοκαιρινή θολούρα παρούσα στην μισάνοιχτη κάμαρη των σκέψεων και στο σκοτεινό νοητό τούνελ των θλίψεων σάμπως θυμίζει ταξίδι η μισάνοιχτη ζωή μου καθώς γεμίζει από παραισθηση και ζωντανά φαντάζουν τα φαντάσματα σε μια στιγμή απούσα φα...
