Γνωρίζει όλες τις πτυχές μου και δεν μ'εγκαταλείπει διαπαντός και παντιοτρόπως, ο άυλος και ελεύθερος άνεμος.
Με περιβάλλει, με διαπνέει και με αφήνει κάπου κάπου,
μα γυρίζει πάντα ως πιστός συνοδοιπόρος μου.
Δεν βρέθηκε ποτέ του ενάντιά μου
και πάντοτε συντροφεύει και αγκαλιάζει τα βήματα μου.
Γνωρίζει πόσο αδύναμη γίνομαι σε στιγμές
και όταν ακόμη θέλω να φύγω,
- διότι θέλω να φεύγω συχνά-
δεν με αφήνει ποτέ μόνη·
γίνεται η αναπνοή που με κρατά εν ζωή
ψυχή τε και σώματι.
Υπήρξα άνεμος,
υπάρχω άνεμος.
Υπήρξα ποιήτρια,
ποτέ κάποιο ποίημα,
ποτέ η έμπνευση,
ποτέ το συναίσθημα.
Πάντοτε ο ναυαγός
και πάντοτε το κύμα που τον πνίγει.
-Α
YOU ARE READING
Μισάνοιχτη Κάμαρη
Poetryέμμετρη καλοκαιρινή θολούρα παρούσα στην μισάνοιχτη κάμαρη των σκέψεων και στο σκοτεινό νοητό τούνελ των θλίψεων σάμπως θυμίζει ταξίδι η μισάνοιχτη ζωή μου καθώς γεμίζει από παραισθηση και ζωντανά φαντάζουν τα φαντάσματα σε μια στιγμή απούσα φα...
