Δεν υπάρχει τίποτε πιο τρομακτικό
από τον ίδιο μου το φόβο για τ'απλά πράγματα.
Έναν τέτοιο, κρυμμένο, ανυποψίαστο φόβο
που σαν με ρωτούσες τι φοβάμαι στον κόσμο,
αισθανόμουν πώς δεν φοβόμουν τίποτε.
Διότι πάντοτε στο μυαλό μου έφερνα
μεγάλα πράγματα:
αστραπές, τον θάνατο ίσως·
δεν τα φοβάμαι τούτα όχι.
Μα στ'αληθεια,
φοβόμουν ακόμη και το να σου απαντήσω.
Διότι δεν αντέχω να σε χάσω·
κι εσένα και τα πάντα.
-Ἀθηνᾶ
(αρκετά μέτριο, τόσο που με τρομάζει😂)
YOU ARE READING
Μισάνοιχτη Κάμαρη
Poetryέμμετρη καλοκαιρινή θολούρα παρούσα στην μισάνοιχτη κάμαρη των σκέψεων και στο σκοτεινό νοητό τούνελ των θλίψεων σάμπως θυμίζει ταξίδι η μισάνοιχτη ζωή μου καθώς γεμίζει από παραισθηση και ζωντανά φαντάζουν τα φαντάσματα σε μια στιγμή απούσα φα...
