Προσπαθώ να μην πορεύομαι για την Ιθάκη,
μα να πορεύομαι για να πορεύομαι
και αντίστροφα, και ίδια πάλι.
Την Ιθάκη,
την αφήνω μοναχή της να νοείται
σαν όνειρο,
σαν από μακριά να μ'ατενίζει και να πλησιάζει σιωπηλά, αργά.
Ακόμη και όταν πάντα πίσω σου κοιτάζεις,
σαν τα χάνεις όλα
και δεν κερδίζεις τίποτε πιστεύεις,
σου θυμίζω:
Η Ιθάκη ίσως να μην υπάρχει,
ίσως να μην υπάρχουμε για εκείνη.
Μα είμαστε
για εμένα και για εσένα
προσωρίνοι προορισμοί,
μ'όμορφη αλήθεια.
Μην χάσεις την Ιθάκη σου,
κράτα σφιχτά το μεγάλο σου όνειρο.
Μονάχα μην αφήσεις για εκείνη,
την άγνωστη πορεία σου
στους δρόμους για τον δρόμο.
-Ἀθηνᾶ
YOU ARE READING
Μισάνοιχτη Κάμαρη
Poetryέμμετρη καλοκαιρινή θολούρα παρούσα στην μισάνοιχτη κάμαρη των σκέψεων και στο σκοτεινό νοητό τούνελ των θλίψεων σάμπως θυμίζει ταξίδι η μισάνοιχτη ζωή μου καθώς γεμίζει από παραισθηση και ζωντανά φαντάζουν τα φαντάσματα σε μια στιγμή απούσα φα...
