τώρα πάλι χάσαμε τους εαυτούς μας στην χειμερινή απογοητευμένη καθημερινότητα
γίναμε σκιασμένα ερείπια
στις παλιές ξεχασμένες πολιτείες
που τα όνειρα αλληγορίες αφήνουν να πλανώνται σε ολίγα από τα πρόσωπα που φέρουμε
προσπάθησα να εξηγήσω
ήθελα βλέπεις από εμένα να γλιτώσω και εσένα
το δεύτερο μου πρόσωπο είναι άσχημο πολύ άσχημο
μοιάζει με γκρίζα απογεύματα και μοναξιές
σαν ομιλεί είναι σαν ξένη στις αισθήσεις μου
τώρα πάλι χάναμε τους εαυτούς μας στην χειμερινή απογοητευμένη καθημερινότητα
άραγε σημασία δεν είχε πια; Αν απ'την αρχή τα πρόσωπα μου αναζητούσα;
-Α
YOU ARE READING
Μισάνοιχτη Κάμαρη
Poetryέμμετρη καλοκαιρινή θολούρα παρούσα στην μισάνοιχτη κάμαρη των σκέψεων και στο σκοτεινό νοητό τούνελ των θλίψεων σάμπως θυμίζει ταξίδι η μισάνοιχτη ζωή μου καθώς γεμίζει από παραισθηση και ζωντανά φαντάζουν τα φαντάσματα σε μια στιγμή απούσα φα...
