Μισάνοιχτη Κάμαρη

Δεν είμαι καλή με τους τίτλους

Τα μάτια σου κάτω απ'το φεγγαρόφωτο θύμιζαν θερινά απογεύματα, τόσο μα τόσο αταίριαστα με τον αγέρα που περνούσε και περνούσε.
Μελωδία πιάνου ήρθε να συνοδεύσει το κοίταγμα που στόλιζε την απόστασή μας, δεν το πίστευα πως όλα σταθηκανε με τόση αρμονία, τόσο ποιητικά.
Και ήτανε μια τόσο απαλή σχεδόν βροχερή μελωδία, που πίστεψα για λίγο ότι ήταν η φωνή της σκέψης μου που χόρευε στο έρεβος.
Δεν έγραφα συχνά χαρούμενα κείμενα και ποιήματα. Το γνωρίζεις, όμως τούτη η στιγμή που τόσο αδέξια περιγράφω έγινε ένα ευχάριστο κείμενο, τόσο ευχάριστο που βρέθηκε να μένει έξω από την μισάνοιχτη κάμαρη.
Στεκόταν πλάι της ώσπου επέλεξε να φύγει μακριά της, ακόμη και αν εγώ επέστρεφα με τον καιρό.

-Ἀθηνᾶ

ΥΓ : Ελπίζω να μην δει ποτέ αυτό το κείμενο διότι θα καταλάβει αμέσως πώς όσα λέγω εδώ είναι αληθινά...