Μισάνοιχτη Κάμαρη

II

Φυγή, η λέξη που ανέκαθεν μαζί μου συνδεόταν. Βήματα άλλοτε δειλά και ήμερα, άλλοτε υπό μορφήν τρεξίματος και βιασύνης.

Η αίσθηση του "μακριά", τούτη της απομάκρυνσης από τον κόσμο και κυρίως από εμένα.
Συνέχισα να τρέχω δημιουργώντας δρόμους με δεσμά στον διάβα τους. Περσόνες, προσωπεία, εαυτοί. Πολλοί εαυτοί με ελάχιστες στιγμές αλήθειας.

Δεν κατάφερα ακόμη να φύγω.
Σε κάθε μου προσπάθεια το κορμί μου σε μιαν άλλη φυλακή κρύβεται και προσποιείται την ελευθερία.

 Σκοτώνω ένα από τα πρόσωπα του έργου. Άλλωστε ήταν εξαρχής σαθρό κι εφήμερο. Αφαιρώ τα προσωπεία από χρυσάφι και τούτες τις συνηθισμένες μου εκφράσεις.
Δεν τις αγάπησα πότε πραγματικά.
Με αφαιρώ, ποτέ δεν με προσθέτω.
Μένω κενη ν'αποζητω φυγή.

Έρπομαι στον περίγυρο σαν ετοιμοθάνατος αγέρας- ίσα ίσα τον αισθάνεσαι να αγγίζει την καθημερινοτητα σου.

-Ἀθηνᾶ