Μισάνοιχτη Κάμαρη

Ο κόσμος μου λιγοστεύει

Ο κόσμος μου λιγοστεύει
Και με αυτό, αδυνατώ να περιγράψω τι ακριβώς εννοώ κι αισθάνομαι, βέβαια επιθυμώ σ'αυτο το γραπτό να προσπαθήσω.
Ο κόσμος μου λιγοστεύει.
Αυτό συνηθίζει να συμβαίνει στους λογοτεχνικά φτιαγμένους, τους ερωτευμένους με τις ιδέες και τις λέξεις.
Σε κάθε βήμα, ο κόσμος μου λιγοστεύει.
Τα εικάσματά μου, είναι πιο ισχυρά από την πραγματικότητα και είναι επίπονο το να αναγκάσω την υπόσταση μου να στηρίζεται σε κάτι πραγματικό. Κάθε πραγματικότητα, ως λέγει ο Καρυωτάκης, μου είναι αποκρουστικη.
Και είναι τόσο τρομακτικό, σχεδόν φριχτό το να γνωρίζεις πώς δεν υπάρχει εκείνο το ιδανικό που ονειρεύεσαι και κατά βάθος
-ή καλυτερα- πολύ φανερά, δεν θέλεις να σταματήσεις να ονειρεύεσαι.
Σε κάθε βήμα μου ο κόσμος λιγοστεύει.
Διότι όσο γνωρίζω, τόσο απογοητεύομαι και κάποιες φορές προτιμώ για την ασφάλειά μου να μένω στην γοητεία της άγνοιας. Για αυτο, ίσως κάποιοι να το 'χουν παρατηρήσει, αγαπώ την φράση 《Δεν ξέρω》 και στηρίζομαι σ'αυτη σαν για μένα να 'ναι καταφύγιο.
Ο κόσμος μου λιγοστεύει
και δεν γνωρίζω αν όντως λιγοστεύει
η απλώς δεν υπήρξε ποτέ
και δειλά δειλά το αντιλαμβανομαι.
Ο ιδεατός μου κόσμος λιγοστεύει
και γώ δεν είμαι παρά,
πολύ, υπερβολικά πολύ συνηθισμένη για να τον δημιουργήσω εκ νέου.

-Σειρήνα