Αγαπώ τους συνηθισμένους ανθρώπους.
Που έχουν τα όνειρα στο βλέμμα,
που ύστερ'από τρικυμία,
επανέρχονται στα κύματα.
Που έχουν την ελπίδα στο βλέμμα,
και πάντα όμορφες κινήσεις.
Αγαπώ τους συνηθισμένους ανθρώπους,
εκείνους που δεν σκέφτονται υπερβολικά το κάθε αίσθημα, την κάθε εικόνα, την κάθε σκηνή.
Εκείνους που ζουν την ζωή, πέρα απ'το ν'ατενίζουν θεατρικά την θέασή της.
Αγαπώ τους συνηθισμένους ανθρώπους διότι,
οι δικοί μου ήρωες είναι κρυμμένοι στα καθημερινά πράγματα, όπου διαφαίνεται η διαφορά των όντως ποιητών και των απλών ονειροπόλων στιχοπλόκων σαν και εμενα.
Αγαπώ τους συνηθισμένους ανθρώπους με την τόλμη, την άκομψη τους έκφραση, την υπερβολή
και τα γλυκόπικρα συνηθισμένα τους αισθήματα.
-Α
YOU ARE READING
Μισάνοιχτη Κάμαρη
Poetryέμμετρη καλοκαιρινή θολούρα παρούσα στην μισάνοιχτη κάμαρη των σκέψεων και στο σκοτεινό νοητό τούνελ των θλίψεων σάμπως θυμίζει ταξίδι η μισάνοιχτη ζωή μου καθώς γεμίζει από παραισθηση και ζωντανά φαντάζουν τα φαντάσματα σε μια στιγμή απούσα φα...
