Na ziemi siedzi
Zwyczajne dziecko
Jedno wśród wielu
W budynku tym
Mała dziewczynka
Jej smutne oczy
A w nich odbicie
Tragedii tej
Pamięta ogień
Pamięta dym
Pamięta wszystko
Zapomnieć chce
A przed oczami
Twarz jej mamusi
Tak bez wyrazu
Tak pusta jest
Już nie ma mamy
Już nie ma taty
Nie ma nikogo
Samiutka jest
A w tym budynku
Dużym i smutnym
Takich jak ona
Tak wiele serc
Nie ma nadziei
Nie ma miłości
I tylko pustka
W ich oczach jest
CZYTASZ
Wiersze, wierszydła i inne splątane myśli
PoesíaWszystko i nic. Plątanina wierszy we wszystkich formatach i różnej jakości. Śmietnik do którego wyrzucam niektóre skrawki umysłu. Po zdatną do czytania poezję zapraszam do drugiego tomiku. EDIT: Znaczna część dobrej poezji czasowo niedostępna, podob...
