listy niczyje ✉ yoonseok

134. ♡♥

Już w progu wyczuł różany zapach. Delikatną woń w powietrzu.

Potem ścieżkę z ich platków rozsypanych na podłodze. W oczach odbijały mu sie ogniki zapalonych świec. Zdawało mu się, że śni, gdy z każdym krokiem zbliżał się do sypialni chłopaka.

Yoongi już na niego czekał, ze swoim wiadomym, niemalże ledwo wyczuwalnym nastrojem, przypominającym światło księżyca, które właśnie spotykało to słoneczne.

Nie wymienili ani słowa, niczym urzeczony wciąż wystrojem Hoseok dotknął wargami ust drugiego, próbując przekazać mu, jak się właśnie czuł, co drugi czytał z przyjemnością. Po chwili jednak tempo samo przyspieszyło, a zdecydowana namiętność postanowiła rozwkitnąć, pozbawiając ich odległości, oraz słów.

Po paru minutach, speleceni z pościelą, bez zachamowań sałowywali sobie z ust i skóry stare, ręcznie pisane wersy wierszy o miłości. Byli spleceni niczym ich linijki we wzajemnym znaczeniu. Mieli tylko swoje ramiona, bliskość oraz zapach waniliowych świeczek dookoła wymieszany z różanym. Nic już nie miało znaczenia, świat dookoła zatrzymał się specjalnie dla nich, pozwalając im na moment prywatności swoich emocji, które chcieli sobie pokazać.

Yoongi sam nie wiedział, kiedy kompletnie utonął, czując, że Hoseok odebrał mu wszystkie zmysły. Był w jego ramionach czymś prawie nierealnym, jego obecność, skóra i tęczówki pełne konstelacji mogły być równie dobrze wytworem wyobraźni.

A jednak były prawdziwe.

Hoseok również czuł przemożne przeświadczenie, iż drugi to po prostu istota z książek, ktoś, kto nie ma prawa istnieć. A jednak całował go i kreślił na jego ciele własne kompozycje za pomocą samych tylko opszuków palców. Cicha muzyka ich westchnień wystarczała, by to dopełniać. Byli dla siebie czymś w rodzaju kompatybilnych wrzechświatów, jakie tylko razem miały sens.

I nie zamierzali wypuścić się z objęć. Ani tej nocy, ani żadnej innej. Zatraceni we wspólnym losie, w splotach nici, która ich łączyła.

W biciach swoich koronkowych serc.