Stronger than before

27.

It's a case of history repeating itself

'Het was fijn om jullie allemaal weer even te zien.' Ik trek Ella in een stevige knuffel. 'Zie ik je snel weer?' Ik haal mijn schouders op. 'Harry gaat over een week weer verder met optredens en aangezien hij niet zonder mij kan, moet ik wel mee.' Met een grote grijns kijk ik naar Harry die met Shawn staat te praten. 'Ik ga je missen Mei.' 'Ik jou ook.' Shawn staat ongemakkelijk voor zich uit te kijken. 'Wees alsjeblieft voorzichtig. De paparazzi zal er achter komen dat jullie samen zijn. Probeer te voorkomen dat je er aan onder door gaat.' Ik knik. 'Ik ben sterker dan voorheen. Een paar nieuwsgierige paparazzi mensen kan ik wel aan.' Lachend trekt Shawn mij in zijn armen. 'Ik ga je missen.' De manier waarop Shawn dat verteld, laat mijn hart een beetje smelten. 'Je hebt altijd een speciale plek in mijn hart, dat weet je toch?' Ik dwing mezelf om Shawn aan te kijken in zijn bruine ogen, terwijl ik mijn armen nog steeds om hem heen heb geslagen. 'Dat weet ik. Het is alleen wat moeilijker, omdat ik nog steeds van je hou.' Mijn hart staat een seconde stil. Ik ben sprakeloos. Uiteindelijk besluit ik hem een kus op zijn wang te geven. 'Tot snel.' Fluister ik nog naar hem voor ik naar Jason loop. Hij kijkt mij met een nors en boos gezicht aan. 'Jason...' Hij houd meteen zijn hand op om mij te onderbreken. 'Ik weet dat ik je geholpen heb met die bar dude. Maar dat betekend niet dat ik je weer kan accepteren. Ik heb blijkbaar weer gelijk. Dit keer heb je Harry aan de haak geslagen. Ik ben benieuwd hoe lang dat gaat duren.' Zijn toon is meteen weer koud en kil. Een verdrietig gevoel bekruipt me meteen. 'Het spijt me dat je zo over mij denkt. Tot ziens.' Is het enige wat ik stamelend terug zeg voor ik weg loop. Harry komt zo wel, maar ik moet hier even weg.

'Meira, het spijt me.' Ik word aan mijn arm getrokken Jason staat bij me. Ik schud mijn hoofd. 'Je hebt je punt gemaakt. Het is goed zo Jason.' Ik trek mijn arm voorzichtig los en stap in de auto. Op dit moment kan ik beter gewoon niks zeggen voor het geval ik wel verkeerde dingen ga zeggen. Niet veel later stapt Harry bij mij in de auto. 'Wat gebeurde daar?' Ik schud mijn hoofd en kijk naar buiten waar Ella en Shawn staan te zwaaien en Jason mij met een verwarde blik aan kijken. Ik zwaai kort naar het groepje, voor de auto de oprit af rijd. 'Niks. Wil het er niet over hebben.'

Na een stille rit naar het vliegveld lopen Harry en ik verstopt in onze hoody richting onze gate. 'Meira! Harry! zijn jullie een stel!?' Vloekend in mezelf neem ik wat afstand van Harry. 'Leven ze hier ofzo.' Mompel ik zacht zodat Harry het alleen kan horen. 'Denk het.' Is zijn antwoord terwijl we stevig door blijven lopen. Helaas is dat van korte duur, want op de een of andere manier, staat het vliegveld dus vol van fans, die allemaal voor Harry gekomen zijn. 'Ik breng vast de koffers weg.' mompel ik terwijl ik aanstalten maak om die van Harry over de pakken. Hij schud zijn hoofd. 'Mooi niet, jij blijft bij mij in de buurt.' Is het enige wat hij zegt. Bewakers van Harry vormen zich om ons heen. Verbaasd kijk ik naar hun. 'Waar komen die nou weer zo snel vandaan?' vraag ik aan Harry die begint te lachen. 'ze zijn er altijd al geweest. Blijkbaar hebben zij hun taak goed uit gevoerd. Ik heb ze gevraagd zo onherkenbaar mogelijk te zijn.' Ik knik kort naar hem en focus me op de menigte die zich om ons heen heeft gevormd. Iedereen gilt Harry zijn naam in een poging tot zijn aandacht te krijgen. Overal zijn flitsen van camera's. 'Gaat het nog?' Vraagt Harry terwijl hij met zijn vrije hand, die van mij pakt. 'Zolang jij me niet los laat, wel.' Met een bemoedigende glimlach kijk ik Harry een laatste keer aan voordat we ons een weg door de menigte proberen te werken.

Een route wat normaal 5 minuten duurde, duurde dit keer 20 minuten en ik ben bang dat ik een permanente gehoorbeschadiging heb opgelopen door het gegil. Harry heeft een paar minuten handtekeningen staan uit delen en daarna namen de bewakers het over door iedereen uit de buurt te houden. Onze koffers werden weg gebracht door een assistent van Harry. Nu op dit moment staan wij dicht bij de gate, in een speciaal kamertje te wachten, tot wij als eerste mogen boarden. 'Raak ik er ooit aan gewend?' Vraag ik Harry terwijl ik door het raampje kijk waar nog steeds, vele gillende meiden staan. 'Ik denk het niet. Ik ben er ook niet aan gewend geraakt. Het is nog steeds overweldigend.' 'hm. geruststellend.' Met een nerveuze glimlach kijk ik Harry aan die achter mij komt staan en zijn armen om mij heen slaat. 'Ik bescherm je Angel.' Hij drukt een kus op mijn haar. 'Dat is je geraden ook, Styles.' Lachend houd ik zijn handen vast die op mijn buik rusten.