Stronger than before

80.

Don't cry when the sun is gone, because the tears won't let you see the stars.

Shawn POV.

Het is verschrikkelijk om Meira zo te zien. Ik ken haar goed genoeg om te weten dat ze zich sterk probeert te houden. Ze staat in de woonkamer uit het raam te staren terwijl Davina rond rent en alles pakt wat los en vast zit en het doet mij pijn om haar zo te zien. Ze heeft pijn. Heel veel pijn. Ik ben blij dat Sifra mij heeft gebeld om me op de hoogte te brengen van de verblijfplaats van Meira. Ook Sifra weet niet wat er aan de hand is. Althans, dat zegt ze... Het koste me veel moeite om haar uit dat hotel te krijgen en er voor te zorgen dat ze hier zou komen. Ik weet niet wat er tussen Harry en haar is gebeurt, maar dat het heftig is geweest, valt met geen mogelijkheid te ontkennen. Mijn hart schreeuwt dat ik naar haar toe moet gaan, maar mijn hoofd zegt dat ik haar even met rust moet laten.

'Davina, ga je met mij mee? Ik ga je het grote bed laten zien waar jij op mag slapen.' Het kleine meisje is gelijk geïnteresseerd en rent naar mij toe. 'Is het een grote mensen bed?' Ze lijkt zoveel op Meira met haar groene ogen, blonde haar en nieuwsgierige houding. 'Bijna wel, het is voor hele grote meisjes.' Beloof ik haar terwijl ik haar handje pak en haar mee neem naar boven. Het is een simpel 1 persoons logeerbed die er altijd staat voor het geval dat.

'Meneer Shawnie verhaaltje voorlezen?' ik schiet in de lach om het woord meneer. 'Zo zo, meneer Shawn?' Davina knikt met een grote glimlach op haar gezicht. 'Mama zei Meneer Styles tegen papa toen papa vertelde dat hij bij mama weg ging.' Een kille lucht vult de ruimte. Hij heeft wat? 'Hoe bedoel je dat Davina?' Ik neem plaats naast de kleine meid, op het bed. 'Papa kwam thuis. Toen moest ik met blokken spelen. Papa en mama praatten. Toen huilde mama en gingen wij naar een hele grote huis met heel veel deuren!' Ik knik. 'Leuk he, zoveel deuren.' Davina knikt. Ik lees haar een klein verhaaltje voor. 'Nou probeer maar te slapen oké.' Terwijl ik haar toe stop en de deur achter me sluit, dringen de woorden pas door. Dat kleine meisje is zo ontzettend volwassen voor haar 2 jarige leeftijd.

Wanneer ik de trap afloop hoor ik rustige klanken het huis vullen. Meira heeft het raam verruild voor de piano. Aan de ene kant is het geruststellend om te weten dat ze het piano spelen nooit helemaal heeft achter gelaten. Toen ik samen met haar woonde, speelde zowat elke dag maar in de gesprekken met Harry kwam ik er achter, dat ze bijna niet meer speelde.

Haar gebroken stem trekt mijn aandacht waardoor ik als bevroren in de deuropening sta te kijken naar het meisje achter de piano. Haar ogen gesloten en haar blonde haren los over haar schouders.

"Standin' on the platform Watching you go. It's like no other pain, I've ever known. To love someone so much, To have no control. You said, "I wanna see the world" And I said, "Go".

But I think I'm lost without you. I just feel crushed without you. I've been strong for so long That I never thought how much I needed you. I think I'm lost without you.

Strangers rushin' past, Just tryna get home. But you were the only Safehaven that I've known. Hits me at full speed, Feel like I can't breathe And nobody knows This pain inside me. My world is crumbling, I should never have Let you go."

Ze stopt met spelen om de tranen die over haar wangen lopen, weg te vegen. 'Meira,' Fluister ik zacht. Ze draait zich om, stapt van de piano kruk af en rent in mijn armen, die ik om haar heen sla. Ze laat haar tranen in hun vrije loop. 'Hij is verliefd op Ella, Shawn. Hij koos voor haar.' Ik streel over haar rug en wieg met haar in mijn armen heen en weer. Alsof Meira nog niet genoeg heeft mee gemaakt. 'Dat verklaard zijn rare gedrag. Ik had het kunnen weten.' hikt ze na. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik heb medelijden met haar. Maar aan medelijden heeft ze niks. Ik zal er voor haar zijn. Ik zal dit keer niet dezelfde fout maken als de laatste keer.

---

Meira heeft vandaag haar trainingsbroek en vest verruild voor een spijkerbroek met een t-shirtje. Haar haren zijn weer netjes gekamd en ze heeft zelfs weer make-up op gedaan. Waarschijnlijk heeft haar huilbui van gisteren geholpen. Gister wist ik niet meer wat ik moest doen om haar te helpen. Vannacht bedacht ik het me opeens. Er is maar 1 ding, wat voor Meira en mij beide helpt en dat is muziek.

Ik neem plaats op de piano kruk en laat mijn vingers over de toetsen glijden terwijl ik mijn blik op haar gericht houd. Door de klanken van de piano stopt Davina meteen met het slopen van een plant, laat zich op haar billen zakken en kijkt naar mij en de piano met open mond en grote ogen. Het is echt een dochter van Meira en Harry, net zo gek op muziek. Ik glimlach kort naar haar waarna ik mij weer focus op Meira.

"When the tears come streaming down your face when you lose something you can't replace. When you love someone but it goes to waste, could it be worse? Lights will guide you home. And ignite your bones, And I will try to fix you.

But high up above or down below. When you are too in love to let it show. Oh but if you never try you'll never know, Just what you're worth. Lights will guide you home. And ignite your bones, And I will try to fix you. "

Meira kijkt me glimlachend aan waardoor ik weet dat ze er wel weer boven op komt. Ik ken haar goed genoeg, om te weten dat Meira het niet opgeeft. Ze blijft immers de sterkste persoon die ik ooit gezien heb.