Stronger than before

31.

Humanity is a vampire's greatest weakness. No matter how easy it is to turn it off, it keeps trying to fight its way back in. Sometimes I let it.

Harry helpt mij plaats nemen op een stoel. Ik weet nog steeds niet wat ik moet zeggen. Eerlijk gezegd weet ik niet eens wat ik moet doen. Het lijkt wel alsof mijn lichaam blokkeert. Harry zakt op zijn hurken voor mij neer en dwingt mij om hem aan te kijken. 'gaat het wel?' Mijn gevoel wil zeggen dat het niet gaat. Dat het verre weg van goed gaat. Dat mijn keel ontzettend pijn doet en dat mijn hart opnieuw gebroken is. Mijn verstand verteld echter dat ik sterk moet zijn en hem hier niet mee lastig moet vallen. Harry heeft al genoeg aan zijn hoofd. Een problematische vriendin, helpt hem hier ook niet bij.

'Angel, geef alsjeblieft antwoord.' Hij legt zijn hand op mijn wang neer en begint met zijn duim te strelen. 'Het gaat wel.' Fluister ik wanneer ik eindelijk mijn stem terug gevonden heb. 'Ik geloof er niks van. Ik ken je langer dan vandaag. We praten er straks over oké? Eerst weg uit deze hel.' Mompelt Harry. 'Ik beloof je dat je niks meer gaat gebeuren.' Ik knik als antwoord. Ik ben ontzettend dankbaar voor de manier waarop Harry met mij om gaat. Hij dwingt me niet om te vertellen hoe ik me voel. Het is alleen wel frustrerend dat ik hem niet wijs kan maken, dat het goed gaat. Het gaat ook niet goed, maar dat hoeft hij niet te weten. Niet nu, in ieder geval.

'Ben je wat bij gekomen?' Vraagt Harry na 5 minuten. 'Ben je er klaar voor om afscheid te nemen?' Ik knik. Ik wil hier weg en wel snel. 'Oké, Ik ga je hand vast pakken en ik laat je niet los. Als je het niet vertrouwd, ga je achter mij staan.' Instrueert Harry mij. Ik knik als teken dat ik het begrepen heb. Met lood in mijn schoenen volg ik Harry de trap af richting de hal, waar Harry onze jassen over zijn arm gooit. 'Trek je schoenen aan.' Zegt hij kort terwijl hij achter mij gaat staan. Ik doe wat hij zegt, waarna hij het zelfde doet. 'Meira...' Een snikkende stem van mijn moeder, staat achter ons. Meteen pakt Harry mijn hand en trekt mij achter zich. 'Het spijt me zo.' Ik kijk haar aan maar zeg niks. Ik weet even niet meer hoe ik mij moet voelen. 'Tot ziens mam.' zijn mijn laatste woorden voordat ik de voordeur uit loop. Harry zegt nog wat tegen mijn moeder, maar wat hij zegt kan ik niet verstaan. De rit naar het hotel verloopt in stilte. Harry en ik weten beide niet wat we moeten zeggen. Van mijn sarcastische, lacherige stemming is niks meer over. Ik voel een groot gapend gat in mijn borst en schaamte. Heel veel schaamte dat Harry dit moest zien. Zwijgend lopen we naar onze hotel kamer. Gelukkig doet de lift het weer en word ons het trap lopen bespaard.

Ik open de deuren van het balkon en stap naar buiten. Ken je dat gevoel, dat je wel wilt schreeuwen maar niet kunt schreeuwen? Dat je je hart uit je lijf wil trekken om de pijn te stoppen. Dat ze zo hard over je lichaam wilt wrijven om de geraakte delen maar weg te boenen. Het gevoel dat je wel wilt praten, maar niet kunt praten... Die innerlijke monoloog waarbij de ene kant zegt: Praat, gooi eruit wat je voelt en de andere kant die zegt dat je niet zwak moet zijn en er zelf mee moet dealen. Langzamerhand word ik gek van mijn eigen gedachten. Ik plaats mijn handen op de reling en leun wat voor over om zo ver mogelijk voor mij uit te kunnen kijken. Het enige wat ik zie is een bos, een snelweg en meer grote gebouwen. Heel rustgevend is het niet. Het liefst was ik weer terug in Holmes Chapel. Weg van mijn verleden hier. De deur achter mij gaat zacht open en dicht. Het is dat een klein piepje verraad dat hij open gaat. Harry komt naast me staan en staart net als mij naar voren.

Gek genoeg voel ik me sterker nu hij naast mij staat. De manier waarop hij mij in bescherming neemt en dat hij mij meteen gelooft, doet mij goed. Misschien is het wel verkeerd. Verkeerd om toe te geven dat ik hem nodig heb, dat ik hem nodig heb om te voorkomen dat ik helemaal kapot ga. 'Wat denk je aan?' Vraagt Harry terwijl hij zijn ogen op mij laat rusten. Ik wil hem vertellen wat ik denk, maar het lukt mij niet. Ik krijg de woorden niet uit mijn keel.

'Je mag het ook zingen, als dat makkelijker gaat?' Daar heeft hij wel een punt. Ik kuch een keer kort en begin zachtjes te zingen: 'I'm sorry if I say, "I need you" But I don't care, I'm not scared of love. 'Cause when I'm not with you I'm weaker, Is that so wrong? Is it so wrong, That you make me strong?' Harry kijkt mij met een glimlach aan. 'Het is niet verkeerd dat je je sterker voelt door mij. Dat vind ik juist erg fijn om te horen.' Hij trekt mij in zijn armen. Een ontspannen gevoel zorgt er voor dat het gat in mijn borst verdwijnt. 'Ik ben er altijd voor je Meira. Hoe zwaar het leven ook is.' Mompelt hij in mijn haren en eindigt zijn zin met een kus.

Ik sluit mijn ogen en geniet van zijn Harry geur en zijn strelende handen door mijn haar. Dit is goed. Dit is hoe het hoort te zijn. 'Hij vond mij aandachtgeil.' Ik schrik van mijn eigen stem. Ik had er niet echt over nagedacht om het er uit te gooien. Harry trekt me steviger naar zich toe maar blijft stil. Hij wil dat ik verder vertel. Ik ken hem goed genoeg om dat te weten. 'Jack begon over mam. Dat ze alleen hem zou geloven, dat ik achterlijk onnozel en zielig was en dat Jack en mam, mij beide niet meer wouden. Dat mam mij daarom in Canada achter liet.' nu stapt Harry een stukje naar achteren en trekt mij mee naar het bed waar hij mij op de rand laat zitten en naast mij plaats neemt. Toen begon hij over mijn vader. Dat hij er zelf voor heeft gekozen om een kogel door zijn hoofd te schieten.' Dat hij volgens Jack dat deed vanwege mij, laat ik voor nu even buiten het verhaal. 'Ik heb hem gewaarschuwd te stoppen met praten over pap. Maar hij ging door. Ik verloor mijn zelf beheersing en heb hem een klap in zijn gezicht gegeven.' Ik staar naar onze handen die op mijn schoot liggen. 'Goed zo.' Is het eerste wat Harry zegt. Ik kan het niet laten en begin te grinniken. 'Ik had harder moeten slaan.' Het is waar. Ik had hem veel en veel harder moeten slaan. Hem eens laten voelen wat hij mij heeft laten voelen. Ik schrik van mijn eigen gedachten en probeer ze dan ook meteen weg te duwen. 'Alles wat hij heeft gezegd, is onzin Meira.' Harry legt zijn hand op mijn bovenbeen. Je bent niet aandacht geil en je moeder is gewoon hopeloos verliefd. Jack speelt het zo goed, dat je moeder niet meer weet wat waarheid is en wat niet. Jij bent niet achterlijk, onnozel of zielig. Jij bent een geweldige jonge dame die voor iedereen klaar staat en zielig ben je absoluut niet. Jij bent 1 van de sterkste personen die ik ooit gezien heb. En dat van je vader. Ik denk niet dat hij dat zou doen.' 'Ik weet het niet meer Harry. Het klinkt allemaal heel erg echt.' 'Dank je wel dat je het mij hebt verteld.' Ik knik en voel een traan over mijn wang glijden. Ik veeg hem snel weg voor Harry het ziet, maar ik ben te laat. 'Je mag best huilen hoor Mei. Je word niet elke dag bijna gewurgd.' Ik begin te lachen om Harry zijn opmerkingen en laat mijn tranen in hun vrije loop gaan. Ik kan voor nu even de pijn niet meer weg drukken en dat hoeft ook niet. Bij Harry en Shawn hoef ik dat niet te doen. Nu niet, nooit niet.

***

'Kunnen we misschien bij een vriendin op bezoek?' Harry doet een poging om mij aan te kijken, maar faalt hier in aangezien ik tussen zijn benen zit en tegen hem aan leun terwijl hij zijn armen om mij heen heeft geslagen, Zijn kin rust op mijn hoofd. Ik grinnik kort. 'Waar dat dan?' Vraagt Harry vervolgens. 'Op mijn oude school? Ze is daar nu stagiaire bij de muziek lessen.' Harry duwt mij een stukje van zich af en verplaatst zich zo dat hij mij wel kan zien. 'Welke vriendin?' Ik leun weer tegen Harry aan. 'Lynn. We hebben bij elkaar in de klas gezeten en konden het goed vinden met elkaar maar zijn contact met elkaar verloren. Sifra vertelde mij dat ze nu bij de muzieklessen is.' 'Lijkt me leuk.' Ik knik. 'mij ook.' voor even voel ik me weer blij. Helaas ebt dat gevoel snel weg wanneer ik naar mijn trillende mobiel kijk en daar de naam van mijn moeder zie staan. Ik nestel me wat dieper in Harry zijn armen. 'moet je niet opnemen?' Ik schud mijn hoofd in zijn shirt. 'Nope' 'Misschien heeft ze wel wat te zeggen?' 'Nope.' 'Meira, je moeder heeft niets gedaan he.' 'Nope' Ik duw mijn gezicht dieper tegen zijn borstkast aan, als of ik mij in hem wil verstoppen. Ineens leunt Harry naar voren en grijpt de telefoon van de grond waarna hij weer achter over leunt en zijn vrije arm, stevig om mij heen slaat.

'Met Harry.' Ik zucht overdreven maar besluit er niks mee te doen. 'Nee, Meira wil nu niet praten.' Een wazige stem klinkt aan de andere kant van de lijn, ik kan het niet verstaan. 'Ik zal het Meira vragen.' Harry duwt de microfoon tegen zijn schouder aan. 'Je moeder vraagt of je langs wilt komen om te praten.' dit keer verbreek ik het contact tussen mijn hoofd en Harry zijn shirt. 'Nope.' En om extra kracht bij te zetten begin ik wild met mijn hoofd te schudden, wat resulteert in nek pijn en duizeligheid. Ik laat mijzelf weer voorover tegen de borstkast van Harry vallen en duik weer in zijn shirt. Harry puft kort na de kracht die op zijn borstkart terecht gekomen is en richt zich daarna weer op zijn telefoon. 'Het spijt me, mevrouw Hoogendijk. Maar Meira ziet dat niet zitten, wat ik ook heel goed kan begrijpen.' ... 'Nee, wij zijn nog in Nederland.' ... 'Dat klopt.' ... 'Niet zolang Jack in de buurt is. Ik zal niet van Meira haar zijde wijken. Als ik Jack nog één keer zie, weet ik niet of ik in staat ben mijzelf in te houden mevrouw. Hij heeft mijn vriendin pijn gedaan.' Harry zijn toon is opnieuw laag en serieus. Ik kan het niet laten en begin te glimlachen. 'Ik zal het door geven aan Meira, dank u wel.' Ik hoor mam aan de andere kant van de lijn iets zeggen in de richting van; 'dank je wel dat je op haar past Harry,' maar doordat ze zo zacht praat, weet ik dat natuurlijk niet zeker. Zodra Harry het gesprek beëindigd heeft, gooit hij de telefoon op het bed neer en slaat ook die arm stevig om me heen. Mijn benen liggen nu over zijn rechter been heen zodat ik zijwaarts tegen hem aan zit. 'Ze wil graag met je praten. Ze heeft Jack het huis uit geschopt.' Ik haal mijn schouders op. 'nou en? Dat heeft ze vaker gedaan.'