Stronger than before

33.

You've got to do whatever it takes to protect the ones you love.

'Waarom kijk jij mij zo raar aan.' Harry zijn mond is open gevallen. 'Ik weet het niet,' Harry blijft mij doordringend aan kijken. 'Ik weet niet aan wat voor wraak jij dacht, maar ik weet wel dat ik niet aan jou verkeerde kant wil eindigen.' Harry probeert het gesprek een luchtige draai te geven, wat hem ook lukt. 'Nou Styles, dan zou ik het maar niet verkloten.' Ik geef hem een kus op zijn lippen. 'Ik ga even douchen en dan ga ik slapen.' Harry knikt en pakt zijn telefoon erbij. Ik kruip van het bed en loop sloom naar de badkamer waar ik voor de spiegel ga staan. Mijn mascara zit overal op mijn gezicht door het huilen tijdens de film. Mijn gezicht is verder niet blauw geworden, wat voor mij weer een meevaller is. Wanneer ik mij om heb gekleed en een handdoek om mijn lichaam heb gebonden, ga ik opnieuw voor de spiegel staan. Voorzichtig begin ik aan het paarse sjaaltje te frunniken, die de hele avond mijn blauwe keel verborgen heeft. Wanneer ik het weg haal, schrik ik van wat ik zie. Verstijft blijf ik naar mijn eigen spiegelbeeld kijken. 'Meira? gaat-' Harry stopt zijn zin wanneer hij mij ziet staan. Hij twijfelt geen moment en pakt het sjaaltje uit mijn handen en doet hem weer om mijn nek waardoor mijn gestaar verbroken word. 'Mijn nek...' Harry knikt en trekt mij in zijn armen. 'Het komt wel weer goed Meira.' tranen lopen opnieuw over mijn wangen. Het zag er echt niet mooi uit en hier ben ik ook niet binnen een paar dagen weer vanaf.

Harry en ik staan zo een paar minuten. 'Kom, ga lekker douchen.' Harry zet te douche aan en komt weer bij mij staan. 'Ik doe je sjaal weer af oké?' Ik knik en laat Harry het sjaaltje weer af doen. De douche is ondertussen warm. Ik laat mijn handdoek vallen en zonder een blik op de spiegel te werpen, stap ik onder de douche en laat het warme water, mijn spieren verzachten.

Harry POV

De woede die ik jegens Jack voel, is erg sterk nu. Hoe kan hij haar dit aan doen. Hoe haalt hij het in zijn hoofd. Ijsberend loop ik door de badkamer heen. Ik zie de mobiel van Meira weer oplichten. Ik pak hem op en zie dat haar moeder haar opnieuw belt. 'Met Harry.' Beantwoord ik de telefoon. 'Hoi Harry, met mij. Mag ik Meira spreken?' Ik bal mijn vrije hand in mijn vuist. 'Nou eigenlijk, nee. Nu even niet. Meira heeft genoeg aan haar zelf op dit moment.' mijn knokkels worden wit van het knijpen. 'Je kunt mijn niet verbieden om contact te hebben met mijn dochter Harry.' 'Dat is ook niet mijn bedoeling, maar op dit moment denk ik dat het beter is, dat Meira eerst rustiger word.' Gwen blijft even stil. 'Met alle respect mevrouw Hoogendijk, maar wat Jack, Meira heeft aan gedaan kan echt niet. Waarom blijft u hier zo rustig onder?' Ik doe mijn best te beheersen. 'Ik ben hier totaal niet rustig onder, Harry. Ik ben ontzettend bezorgd om mijn dochter, maar ik hoef mij niet te verantwoorden tegen over jou.' 'Dat klopt, daar heeft u gelijk in. Maar ik hou van uw dochter en op dit moment, is zij ongelukkig. Door iets wat ik had kunnen voorkomen en dat vind ik niet oké.' Ik laat mezelf op de bedrand zakken. 'Van wat ik gehoord heb over Jack, kan ik niet begrijpen dat u niet voor uw dochter heeft gekozen.' Ik hoor Gwen naar ademhappen. Ja oké, ik hoor zo niet tegen ouderen te praten. Maar het doet mij pijn om Meira zo ongelukkig te zien. 'Ik weet het. Maar het is nu klaar. Hij is weg.' Ik begin sarcastisch te lachen. 'Meira vroeg zich al af hoe lang het zou duren voor hij weer terug zou komen. Dat is toch niet best mevrouw Hoogendijk. Uw dochter is nerveus wanneer ze bij u op bezoek komt. U had haar vanavond moeten zien. Ik heb haar nog nooit zo gebroken gezien. Nog nooit zo ontzettend gekwetst, en ze heeft wat moeten door staan. Jack heeft haar verschrikkelijke dingen aangedaan en nog zit hij niet achter slot en grendel, waar hij hoort te zitten. U blijft hem de hand maar boven zijn hoofd houden en dat ten koste van uw dochter en dat vind ik niet oké. Als u er niet voor gaat zorgen dat hij Meira nooit meer lastig valt, zal ik er alles aan doen om er voor te zorgen dat hij geen daglicht meer ziet.' Ik schrik van mijn eigen woorden. Dit had ik niet van mezelf verwacht en toch sta ik volledig achter de dingen die ik zojuist heb gezegd. 'Ik wou Meira vragen of ze aangifte wou doen.' Is het enige wat Gwen op mijn verhaal zegt. 'Denk je dat ze dat zou willen?' Ik schud mijn hoofd. 'Ik denk niet dat ze dat durft.' Ik kan mijzelf niet langer beheersen. Mijn boze gevoelens, zorgen ook voor een boze ondertoon in de woorden die ik door de telefoon heen spuug.

'Ik ga proberen Meira zo ver te krijgen om aangifte te doen. Maar geloof mijn woorden, niemand maar dan ook niemand zal haar ooit nog pijn doen op deze manier. Het is té vaak gebeurt en het gebeurt niet opnieuw als het aan mij ligt.' Gwen is even stil. 'Ik ben blij dat mijn dochter iemand gevonden heeft, die zo goed op haar let. Dank je wel Harry.' Ik sta perplex van haar woorden. Ik weet spontaan niet meer wat ik moet zeggen. 'Ik hou van haar. Ik zou alles voor haar doen.' Geef ik dan maar als antwoord. Ik word uit mijn gedachten gehaald door een piepende deur. Meira stapt de kamer binnen met haar sjaaltje weer om haar nek gebonden.

Hoe gebroken mijn Angel ook is, ze blijft de meest prachtige vrouw die ik ooit heb gezien. Ze weet het van haarzelf niet, maar ze heeft een heel groot hard en is ontzettend sterk. Iets wat niet veel meiden hebben. Meira heeft een bepaalde uitstraling alsof alles goed met haar gaat. Je moet haar echt leren kennen, wil je weten wat ze echt voelt. Wanneer ik haar beter bekijk, zie ik dat ze zo in tranen uit kan barsten. Ze voelt zich slecht en ik ben blij dat ze bij mij komt, voor troost en veiligheid. Iets wat ik volledig bereid ben om haar te geven. 'Ik moet gaan.' Ik wacht het antwoord van Gwen niet af. 'Dank je wel.' Is het enige wat Meira zegt voor ze om mijn nek vliegt en haar tranen laat lopen.

Na een half uur, is Meira eindelijk in mijn armen in slaap gevallen. Ze houd zich krampachtig vast aan mijn t-shirt. Niemand verdiend het om zulke dingen mee te maken. Vooral Meira niet. Ik weet dat ik als een verliefde dwaas klink, maar ik meen het wel. Ik weet hoe Meira denkt over mijn motto : Treat people with kindness. En dat is wat ze ook probeert te doen. Daarom vind ik het ook oneerlijk tegen over haar dat zij dit soort dingen mee moet maken.

Meira begint onrustig heen en weer te bewegen. Wanneer ze begint te kreunen weet ik dat ze een nachtmerrie heeft. Ik sla mijn armen steviger om haar heen en streel haar door haar haar en begin ik zachtjes een liedje van mezelf te zingen. Het liedje die ik heb kunnen maken, door dat Meira mij daar inspiratie voor gaf. Het heet sign of the times. Meteen word ze rustiger en stopt het gemompel en heen en weer gewiebel. Het is fijn dat mijn stem en aanrakingen voor kalmte en rust zorgen bij deze prachtige, mooie meid.

Oh man, Styles. Je hebt het goed te pakken.

Ik zou haar nooit meer willen laten gaan. Ik wil dat ze de mijne is, voor altijd. Ik wil haar kunnen beschermen. Ik wil voor haar de veilige haven zijn. Ik hoor bij haar en zij bij mij. Zij heeft mijn hart en ik wil hem niet meer terug, ze mag hem houden.